جنبش ضدترامپ در حال گسترش است.نیروی کارِ کجاست؟
صدها هزار نفر هفته گذشته در تظاهرات «No Kings» در نیویورک راهپیمایی کردند، همان‌طور که میلیون‌ها نفر در نقاط دیگر ایالات متحده این کار را کردند. حضور اندکِ کارِ سازمان‌یافته در تظاهرات نیویورک نمادِ مخالفتِ ضعیفِ آن با ترامپ به‌طور کلی بود.

مارک کاگان (Marc Kagan) — ۲۲ اکتبر ۲۰۲۵

منبع Jacobin:  

هم‌زمان که ده‌ها هزار نیویورکی از میدان تایمز در امتداد خیابان هفتم به سوی نقطهٔ پایانِ تظاهراتِ شهر در خیابان چهاردهم برای اعتراض «No Kings» در روز شنبه ۱۸ اکتبر روانه می‌شدند، رژهٔ جداگانه‌ای — حدود پنج هزار نفر — در یک بلوکِ طولانیِ میدانِ نزدیک منتظر مانده بود. در جلوی آن، رهبرانِ راهپیمایی شعارِ «Whose streets? Our streets!» («خیابان‌ها برای کیست؟ خیابان‌های ما!») را سردادند — ظاهراً بی‌خبر از طعنهٔ واضح این شعار، که در همان لحظه پلیس نیویورک (NYPD) اجازهٔ حرکتِ آنها به سمت شمال و غرب برای پیوستن به تظاهراتِ بزرگ‌تر را نمی‌داد. پشتِ سرِ ایشان، معترضان ایستاده بودند، حالا عمدتاً ساکت و مردد: برنامه چه بود؟ چرا معطل مانده‌ایم؟ سرانجام خبر رسید: پراکنده شوید و پیاده‌رو را به سمت شرق تا میدان یونیون (Union Square) بروید، جایی که به آن‌ها — به اشتباه — گفته شد با گردهمایی اصلی ملاقات خواهند کرد.

رژهٔ روز شنبه تقریباً استعارهٔ کاملی برای وضعیتِ «جنبشِ کارگری» نیویورک بود: ناتوان یا بی‌میل به بسیجِ ۷۵۰,۰۰۰ عضوِ خود در اعدادِ ملموس، بی‌ثبات و نامشخص در برنامه‌ها، نگه داشتنِ اعضایِ خود در تاریکی نسبت به تصمیمات، و ترس یا عدم‌تمایل به به چالش‌کشیدنِ دستوراتِ NYPD . و به‌جای آن‌که بکوشد سازمان‌دهی و رهبریِ صدها هزار نیویورکیِ عادیِ معترض به ترامپ را فراهم کند، کارِ سازمان‌یافته علامت داد که عمداً جدا ایستاده است.

گرچه این رژه توسط شورای مرکزی کار نیویورک NYC Central Labor Council ( CLC)   فراخوانده شده بود، بخش‌های بزرگی از نیروی کارِ نیویورک در محل تجمع غایب بودند. عملاً همهِٔ کارگرانِ بخشِ ساخت‌وساز — که شاید از سیاست‌های ترامپ حمایت می‌کنند، یا صرفاً از اعضای خود می‌ترسند، حتی در حالی که ترامپ پروژه‌های بزرگِ دولتی تأمین‌شده برای حمل‌ونقل، باد و خورشیدی را متوقف می‌کند؛ خدماتِ یگان‌هایِ یونیفرم‌پوش — نه تنها پلیس و افسران زندان بلکه خدماتِ بهداشتِ محیط و آتش‌نشانی نیز؛ هر شعبهٔ Teamsters، از جمله شعبهٔ ۲۳۷ که دومین اتحادیهٔ بزرگِ کارگرانِ شهرداری است؛ کارگرانِ حمل‌ونقل؛ شورایِ تجارتِ هتل و قمار (Hotel and Gaming Trades Council)؛ همهٔ اتحادیه‌های بزرگِِ کارگرانِ فرهنگی — که به‌طور مسلم تصمیم گرفتند (به‌درستی) اعضایشان انگیزهٔ بیشتری خواهند داشت اگر به گردهماییِ اصلی بپیوندند، تا اینکه خود را با هم‌اتحادیه‌ای‌هایشان منزوی کنند.

و اتحادیه‌هایی که حاضر شدند چه؟ کارگران بیمارستان با (1199SEIU)  که  در سابقهٔ اخیر توانسته‌اند چهل یا پنجاه هزار کارگر را برای تجمعاتِ قراردادی بسیج کنند، بیشترین حضور را داشتند: شاید (با سخاوتِ نظر) هزار نفرشان آمدند. خویشاوندِ SEIU آن‌ها، (32BJ)، که کارگران خدمات املاک آن با تهدیدهای ادارهٔ مهاجرت و گمرک (ICE) مواجه‌اند، چند ده نفر آوردند. اتحادیهٔ ارتباطاتِ کارگری (Communications Workers of America — CWA)، نمایندهٔ ۷۰,۰۰۰ کارگرِ بخشِ خصوصی و عمومی، گروهی حدود پنجاه نفری داشت با پلاکاردهایی که «CWA strong» را تبلیغ می‌کردند، به‌جای هر پیامِ سیاسیِ مشخص. بزرگ‌ترین اتحادیهٔ کارگرانِ شهری، اتحادیهٔ فدرالِ ایالتی، شهرستانی و شهرداری (American Federation of State, County and Municipal Employees — AFSCME) شورای منطقه‌ای ۳۷، با صد هزار عضو، دویست نفر گرد آورد.

اما آن تعداد نیز بیشتر از حضورِ اتحادیهٔ متحدِ آموزگاران (United Federation of Teachers — UFT) بود که ۱۵۰,۰۰۰ عضو دارد و— علیرغم ادعای گاردین که والدِه ملیِ آن، فدراسیون آموزگاران آمریکا (American Federation of Teachers — AFT)، ممکن است (شاید خارج از نیویورک؟) «پشتِ رویدادها ایستاده باشد». به‌عنوان عضوی از UFT، می‌دانم حتی یک ایمیل هم به اعضا فرستاده نشد که از آن‌ها بخواهد بسیج شوند. خیلی کوچک و سازمان‌نیافته بودند که حتی نتوانند دستهٔ جداگانهٔ خود را تشکیل دهند؛ اعضای UFT عمدتاً به نظر می‌رسید که با همکارانِ AFT خود راهپیمایی کردند. کنگرهٔ کارکنانِ حرفه‌ای (Professional Staff Congress — PSC)، که نمایندهٔ اعضای هیئت‌علمی و کارکنانِ CUNY است، از لحاظ نسبی برندهٔ روز بود و کمی بیش از پانصد نفر از ۲۰,۰۰۰ عضوِ خود را بسیج کرد. رئیسِ آن، جیمز دیویس (James Davis)، به‌نظر می‌رسید تنها رهبرِ بزرگِ اتحادیه است که زحمت کشید و با اعضایش راهپیمایی کرد.

مشارکت ناامید کننده در راهپیمایی کارگری به ما می گوید که اکثر اعضای این اتحادیه ها که در راهپیمایی No Kings شرکت کرده بودند، یا برنامه های اتحادیه خود را نادیده گرفتند یا کاملا از آنها بی اطلاع بودند.

. چرا یک سیستم صوتیِ سیار در وانتِ همراهِ راهپیمایان نبود؟ چرا به‌نظر می‌رسید دربارهٔ نقطهٔ پایانِ رژه و هدفِ آن سردرگمی وجود داشته است؟ اگر به دلیلی لازم بوده که از هم جدا شروع شود تا کارِ تشکلِ کارگری از تظاهراتِ گسترده‌تر متمایز شود، چرا تلاشی برای پیوستن به تجمعِ اصلی نشده بود؟ )طبق گزارشی از یک رهبرِ کارگری، این طرح اولیه بود، اما NYPD آن را ممنوع کرد( .

حاشیه ای بودن کارگران سازمان یافته در تظاهرات شهر نیویورک لزوما نمایانگر تظاهرات در جاهای دیگر نبود. به عنوان مثال، در شیکاگو، اتحادیه معلمان شیکاگو (CTU) به شدت در سازماندهی مجموعه ای از اعتراضات علیه حملات اقتدارگرایانه ترامپ به شهر، از جمله تظاهرات هفته گذشته بدون پادشاه، مشارکت برجسته ای داشته است.و معلمان متحدِ لس‌آنجلس (United Teachers Los Angeles — UTLA) نیز نیروی برجستهٔ ضدترامپی در لس‌آنجلس بوده است. با این‌همه، نمایشِ نسبتاً ضعیفِ اتحادیه‌های نیویورک در روز شنبه نمایانگرِ رویکردِ کم‌زورِ کار به مقابله با ترامپ به‌طور کلی است. علیرغم حملاتِ بی‌پروای دولت به حقوقِ چانه‌زنیِ جمعی و آزادی‌های مدنی، اتحادیه‌ها عمدتاً (در بهترین حالت) با صدور بیانیه‌های شدیداللحن یا پیگیریِ اقداماتِ حقوقی واکنش نشان داده‌اند.

اما دخالت جدی و ستیزه جویانه کارگران سازمان یافته در جنبش ضد ترامپ احتمالا برای مقاومت موثر در برابر اقتدارگرایی رئیس جمهور و حمله به کارگران بسیار مهم است. راهپیمایی‌های No Kings که مخالفتِ مردمی با ترامپ را در مقیاسی نو نشان دادند، لازم‌اند. اما همان‌طور که از سیاست‌هایی که در واشینگتن، دی.سی. اجرا می‌شوند و استقرارِ شبه‌نظامیانِ نظامی و آی‌سی‌ای (ICE) در خیابان‌ها — و در شیکاگو، پورتلند، لس‌آنجلس و ممفیس — می‌بینیم، آن‌ها به‌هیچ‌وجه کافی نیستند. چشم‌انتظارِ تسکین از راهِ انتخاباتِ کنگره که بیش از یک‌سال دیگر است، یک دریوزگیِ بیهوده است. همین هفته، دیوان عالی اعلام کرد که به طور موثر قانون حق رأی را لغو خواهد کرد و امکان برچیدن تقریبا همه معدود مناطق باقی مانده به دموکرات ها در جنوب را فراهم می کند. شرکت تجهیزات رای گیری Dominion Voting Systems به تازگی توسط یکی از حامیان MAGA خریداری شده است. بنابراین ما می توانیم به طور منطقی تقلب واقعی ماشین رای گیری را در سال 2026 پیش بینی کنیم - فقط ترفندهای کوچک اینجا و آنجا که برای تغییر مناطق نوسانی لازم است.

یک روز به زودی، ما باید فراتر از راهپیمایی های صرف به سمت اختلال - اقتصاد و خیابان ها حرکت کنیم. برای چندین دهه، من از این شعار اغراق آمیز ناامید شده ام: "اگر ما آن را دریافت نکردیم، آن را ببندید!" ما واقعا به ظرفیت لازم برای تحقق آن نیاز داریم – اما این ظرفیت خود به خود پدیدار نمی شود، حتی اگر یک رویداد خاص پایه و اساس یک قیام توده ای را ایجاد کند. شبکه هایی که اعتراضات نه پادشاهان و اول ماه مه را به وجود آورده اند، باید با شبکه هایی تکمیل شوند که در واقع می توانند حداقل بخش های قابل توجهی از سیستم های حمل و نقل هوایی و ریلی و کامیون، تولید و تولید انرژی در مقیاس بزرگ، و صنایع گسترده فرهنگی و مراقبت های بهداشتی را تعطیل کنند.

کار سازمان یافته، ضعیف و دوسویه و بی نظم آنطور که اغلب به نظر می رسد، تنها شبکه موجود از کارگران به عنوان کارگر است که قادر به عمل جمعی در نقطه تولید است. تصور ظرفیت اختلال جدی بدون مشارکت فعال آن دشوار است - نوعی ظرفیت اختلالی که اپوزیسیون ضد ترامپ برای پیروزی به آن نیاز دارد.