بیانیه‌ی گرایش کمونیسم شورایی

به مناسبت اول ماه مه ۲۰۲۵ / 11 اردیبهشت 1404

امروز، در شرایطی به استقبال اول ماه مه، روز جهانی طبقه‌ی کارگر می‌رویم که چهره‌ی نظم سرمایه‌داری حاکم در کشور بیش از هر زمان دیگر عریان شده است: بی‌حقوقی مطلق، ناامنی مرگبار محیط‌های کار، گسترش فقر و بیکاری، فساد همه‌جانبه‌ی سیاسی و اقتصادی، و سرکوب خشن هر گونه تشکل و اعتراض مستقل.

کارگران و همه‌ی مزدبگیران جامعه در سایه‌ی سیطره‌ی یک حاکمیت سرکوبگر و فاسد، هر روز بیش از پیش قربانی فرایند بی‌وقفه‌ی استثمار و ستم طبقاتی می‌شوند. ناامنی شغلی، قراردادهای موقت و سفیدامضا، عدم پرداخت به‌موقع دستمزدها، فقر معیشتی، بی‌ثباتی زندگی و حوادث کاری مکرر ـ که سالانه هزاران قربانی از میان طبقه‌ی کارگر می‌گیرد ـ نه استثنا، که قانون نانوشته‌ی مناسبات کار و سرمایه‌ی موجود است.
نظام حاکم با سرکوب تشکل‌های مستقل کارگری، ممانعت از ایجاد شوراها و سندیکاهای واقعی، و به بند کشیدن کارگران معترض، تلاش می‌کند این وضعیت را تثبیت و بازتولید کند. اما ریشه‌ی بحران عمیق‌تر از این است: در بنیان‌های نظم سرمایه‌داری، در مالکیت خصوصی بر ابزار تولید، در سلطه‌ی سیاسی و اقتصادی اقلیتی سرمایه‌دار و دولت‌های مدافع آن‌ها.

حاکمیت کنونی نه تنها با بحران‌های داخلی، بلکه با بحران‌های ساختاری سرمایه‌داری جهانی هم درهم تنیده است. جهانی که رقابت امپریالیستی، گسترش فقر، بحران‌های محیط زیستی و افزایش هزینه‌ی زندگی در آن به یک وضعیت عادی بدل شده است.در این بستر، فساد و چپاول ساختاری در ایران نه یک انحراف یا استثنا، بلکه لازمه‌ی بقای نظم موجود است:

خصوصی‌سازی‌های گسترده و واگذاری منابع عمومی به وابستگان قدرت؛گسترش شرکت‌های پیمانکاری انگل‌وار؛تاراج صندوق‌های بازنشستگی؛فساد مالی نهادینه در تمامی سطوح حکومتی؛و اعمال سیاست‌های ضدکارگری در قانون‌گذاری و اجرا،تنها برخی از مهم ترین اعمال راهزنامه و ضدکارگری رژیم آخوندی و ارتجاعی حاکم بر کشور است.

این وضعیت، روزمرگی میلیون‌ها کارگر، معلم، پرستار، بازنشسته و بیکاری است که زیر بار تورم، گرانی، فقر غذایی، ناامنی درمانی و آموزش تباه‌شده، خرد می‌شوند.

پاسخ ما،عبور از نظم سرمایه‌داری، برپایی جامعه‌ی شورایی،است.از دل این شرایط، یک ضرورت عاجل سر برمی‌کشد: عبور از این نظم ستمگر و برپایی نظمی نوین، بر بنیاد قدرت مستقیم و شورایی کارگران و مزدبگیران.
دموکراسی شورایی، یعنی برقراری شوراهای انتخابی و قابل عزل در محل‌های کار، محله‌ها و تمامی عرصه‌های زندگی اجتماعی؛ یعنی جایگزینی دولت‌های طبقاتی و بوروکراتیک با سازمان‌یابی آزاد و افقی کارگران و زحمتکشان برای کنترل مستقیم تولید و توزیع و اداره‌ی امور اجتماعی.

شوراها شکل عالی سازمان‌یابی خودرهاساز طبقه‌ی کارگر هستند:

• تشکل‌هایی برخاسته از اراده‌ی مستقیم توده‌های کارگر؛
• به‌دور از بوروکراسی و سلطه‌ی احزاب اقتدارطلب؛
• متکی بر اصل نمایندگی فوری، انتخابی و قابل عزل؛
• و ضامن برقراری آزادی، برابری و همبستگی اجتماعی.

ایجاد شوراهای مستقل و سراسری، یگانه راه شکستن قدرت سیاسی و اقتصادی طبقات حاکم و تحقق یک نظم اجتماعی نوین است که در آن کار مزدی، بی‌حقوقی و استثمار محو می‌شود.

شرایط کنونی بار دیگر این حقیقت تاریخی را به یاد ما می‌آورد که ،رهایی کارگران تنها کار خود کارگران است.برای تحقق این رهایی وظایف امروزما علارت است از سازمان‌یابی مستقل و مبارزه‌ی متحدانه و سراسری.

نه امید بستن به وعده‌های جناح‌های حکومتی، نه دخیل بستن به اصلاحات صوری و نه دخالت قدرت‌های خارجی، بلکه تنها با اتکا به نیروی طبقاتی خود، سازمان‌یابی مستقل، اعتصابات و مبارزات متحد و ایجاد شوراهای واقعی می‌توان راه به رهایی گشود.

از این رو، ما در این اول ماه مه خواستاریم:

• پایان دادن به هر گونه قرارداد موقت، سفیدامضا و بی‌ثبات؛
• تضمین حقوق و ایمنی کامل کار؛
• آزادی فوری و بی‌قید و شرط زندانیان کارگری و سیاسی؛
• آزادی بی‌قید و شرط حق تشکل، اعتصاب و اعتراض؛
• سازمان‌یابی شوراهای مستقل کارگری در محیط‌های کار و زندگی؛
• پیوند سراسری و همبسته‌ی مبارزات کارگری؛
• و نهایتاً برپایی دموکراسی شورایی به جای نظم سرمایه‌سالار حاکم.

گرایش کمونیسم شورایی، در کنار تمامی کارگران و مزدبگیران آگاه و مبارز، بر ضرورت تشدید مبارزه‌ی طبقاتی، تعمیق سازمان‌یابی شورایی و افق‌گشایی برای برپایی جامعه‌ای انسانی، آزاد و برابر تأکید می‌کند.

زنده باد همبستگی جهانی طبقه‌ی کارگر!

زنده باد شوراهای کارگری!

پیش به سوی رهایی از نظم سرمایه‌داری!

آزادی برابری اداره‌ی شورایی!

گرایش کمونیسم شورایی

اول ماه مه ۲۰۲۵ / 11 اردیبهشت 1404