با زنان پشت مدارس مخفی افغانستان آشنا شوید

منبع :سولیداریته،سایت چپ دانمارک

برگردان:فرخ جعفری

آنها علیه اتحاد جماهیر شوروی، ایالات متحده و طالبان جنگیده اند.

برای بسیاری از زنان افغان، امید خاموش شده است. اما گروه کوچکی مبارزه با اصولگرایان و ابرقدرت ها را زنده نگه می دارند. آنها بذرهای کوچک دانش و مقاومت را در زنان و دخترانی که در مدارس مخفی و غیرقانونی آنها تحصیل می کنند، می کارند.

وقتی او برای صحبت در مورد کارش به سراسر اروپا سفر می کند، تماشاگران اجازه عکس گرفتن ندارند. مدتی دیگر او به افغانستان باز می گردد و به کار خود در سازمان مخفی زنان راوا ادامه می دهد. اگر طالبان بفهمند که او چه می کند، در خطر بزرگی قرار دارد. با این وجود، مریم راوی تمام وقت خود را صرف گسترش آگاهی از کار سازمان می کند.

«راوا یک سازمان سیاسی برای زنان است که در 40 سال گذشته برای عدالت اجتماعی و سکولار دموکراسی در افغانستان مبارزه کرده است. آموزش برای ما مهم ترین چیز است. مریم راوی که به دلایل امنیتی از نام مستعار استفاده می کند، می گوید: این قوی ترین سلاحی است که برای تغییر آینده داریم.

او در حال حاضر در ایتالیا به سر می برد و در حال جمع آوری حمایت از راوا است که مخفف انجمن انقلابی زنان افغانستان است. این سازمان در سال 1977 توسط دانشجوی جوانی به نام مینا تأسیس شد. از آن زمان، راوا علیه امپریالیست های اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده و همچنین بنیادگرایان از طالبان و اکنون نیز داعش و داعش مبارزه کرده است. این یک مبارزه فمینیستی تنها بوده است و به نظر می رسد که بدون حمایت زیاد ادامه خواهد یافت زیرا افغانستان به تدریج در افکار عمومی غربی فراموش شده است.

«در تمام این سال‌ها - صرف نظر از اینکه ما در پاکستان یا در افغانستان، در زمان اشغال شوروی یا آمریکا کار کرده‌ایم - راوا همیشه یک سازمان زیرزمینی نیمه سری بوده است. این به دلیل برنامه سیاسی ماست که به ویژه با بنیادگرایی مخالف است و به سیاست آمریکا انتقاد کرده و آن را یک وسواس آشکار خوانده است. به همین دلیل است که ما هرگز نتوانستیم به عنوان یک سازمان قانونی و ثبت شده کار کنیم، زیرا دولت افغانستان از 20 سال گذشته متشکل از جنگ سالاران بوده است."

آموزش غیرقانونی و خطرناک

زمانی که او کودک بود، خودش در یکی از مدارس راوا در پاکستان تحصیل کرد. این خانواده از جنگ بین اتحاد جماهیر شوروی و افغانستان فرار کرده بودند. تمام مردان خانواده کشته شده بودند و مادر مریم راوی تخمین زد که زنان و کودکان باید به پاکستان فرار می کردند، جایی که سال ها در کمپ پناهندگان زندگی می کردند. مریم در نهایت به یکی از مدارس شبانه روزی راوا فرستاده شد و پس از فارغ التحصیلی تصمیم گرفت برای این سازمان کار کند.

در 20 سال گذشته، راوا به طور خاص بر آموزش زنانی که تحت حکومت طالبان از رفتن به مکتب منع شده بودند، متمرکز بوده است. اما سازمان مجبور شد دوباره تمرکز خود را گسترش دهد.

«از زمانی که دوره دوم با طالبان از یک سال و نیم پیش آغاز شد، ما نیز مانند دوره اول با طالبان در 20 سال پیش، آموزش خانگی را برای دختران نیز راه اندازی کردیم. مدارس دخترانه بعد از کلاس ششم تعطیل است. یعنی دخترها حدود 12-13 سال سن دارند. با کلاس‌های آموزش خانگی، آنها می‌توانند به مدرسه بازگردند.» او در عین حال توضیح داد که این کار به دلایل ایمنی هم برای دانش‌آموزان و هم برای معلمان انجام می‌شود.

«در هر کلاس درس، فقط دانش‌آموزان خانه‌های همسایه می‌آیند، بنابراین فقط دانش‌آموزانی هستند که از قبل می‌شناسند. این به معلمان نوعی امنیت می دهد، به طوری که خانواده ها یکدیگر را بشناسند و به یکدیگر اعتماد کنند تا مطمئن باشند که طالبان از این تدریس مطلع نخواهند شد. چند ماه پس از تسلط طالبان، آنها اعلام کردند که مدارس مخفی یا خانگی غیرقانونی است. اما بسیاری از معلمان مجبور شده اند در خانه تدریس کنند زیرا دیگر دستمزد دریافت نمی کنند.

مشکل دیگر این است که طالبان جدول زمانی مکاتب را به حدی تغییر داده اند که افراد زیادی خواهان تدریس به زبان انگلیسی هستند که حتی برای پسران به زبانی ممنوع تبدیل شده است. اما موضوعاتی مانند ریاضی، فیزیک و شیمی نیز مورد تقاضا هستند.

موسس توسط مامور KGB کشته شد

راوا سازمانی است که تلاش می کند هم در زمینه کمک های بشردوستانه و هم در زمینه آموزش کمک کند. در دهه 1980، موسس این سازمان، مینا، به اروپا سفر کرد تا آگاهی خود را از کار این سازمان، که در آن زمان عمدتاً در میان پناهجویان افغان در پاکستان انجام می شد، افزایش دهد.

در اینجا به کودکان آموزش می دادند و مشاغل کوچک تولیدی برای زنان فراهم می کردند. مینا با نام واقعی خود به اطراف سفر کرد و در نهایت مرگ او بود. هنگامی که او در سال 1987 به پاکستان بازگشت، ظاهراً توسط یکی از مأموران شاخه افغانستان KGB به نام KHAD ترور شد.

این که در محافل سوسیالیستی اروپا از چهره‌ای برای یک گروه شورشی استقبال می‌شد، در میان سیاستمداران شوروی مورد استقبال قرار نگرفت.

کی باید بماند و بجنگد؟

امروز تهدید در درجه اول از جانب طالبان است. و اینکه واقعی است، لیدا احمد می تواند به نشانه تشخیص سر تکان دهد. او سال ها در حزب همبستگی افغانستان فعال بوده است. حزبی سکولار که به قوم خاصی در کشور یا منطقه خاصی تعلق ندارد. این حزب در سال 2004 تأسیس شد و مانند راوا از حاکمان سابق کشور که آنها را دولت دست نشانده ایالات متحده می نامند انتقاد کرده است. امروز این حزب از طالبان انتقاد می کند.

«من از دانشگاه کابل در رشته جامعه شناسی فارغ التحصیل شدم. من از اسپانیا ماستری در مطالعات توسعه دارم و در یکی از دانشگاه های کابل تدریس می کردم. من هم فعال بودم و در تظاهرات شرکت می کردم، زنان را بسیج می کردم و برای آموزش زنان کار می کردم. لیدا احمد که امروز در آلمان زندگی می کند، توضیح می دهد که وقتی نوجوان بودم، خانواده ام مجبور به فرار به پاکستان شدند و در اینجا به زنان خواندن و نوشتن نیز آموزش دادم.

او معتقد است مهم است که هنوز افرادی در کشور هستند که برای جامعه ای متفاوت می جنگند.

اگر همه کشور را ترک کنند، مردم فقط با اصولگرایان باقی می مانند. آسان نیست، اما من فعالان زیادی را می شناسم که به مبارزه ادامه می دهند.»

ایالات متحده از مبارزه زنان سوء استفاده کرد

هم راوا و هم حزب همبستگی افغانستان از حمله آمریکا به این کشور انتقاد کرده اند. مریم راوی توضیح می دهد که اگرچه در آن دوره آزادی بیشتری برای زنان وجود داشت، اما آمریکایی ها از بسیاری از افراد مشکل ساز حمایت کردند.

پس از 11 سپتامبر، جامعه جهانی از رفتن تروریست ها و طالبان بسیار خوشحال بود. تنها راوا اعلام کرد که ایالات متحده در مورد مبارزه با تروریسم صادق نیست. آنها همیشه به بنیادگرایی و افراط گرایی مذهبی در افغانستان وابسته بوده اند. آنها از مبارزه برای حقوق زنان و دموکراسی برای بمباران و اشغال افغانستان سوء استفاده کرده اند. نه فقط ایالات متحده، بلکه تمام نیروهای ناتو.»

هر دو زن بر این باورند که دموکراسی فقط توسط مردم ایجاد می شود - و هرگز نمی تواند توسط یک ابرقدرت تحمیل شود، که اتفاقاً در کشوری که با ایران و چین و همچنین تعداد زیادی هم مرز است، منافع زیادی داشته است. از جمهوری های شوروی سابق

«ایالات متحده با طالبان توافق کرده و مصالحه های بزرگی انجام داده است. آنها زندانیان را آزاد کرده اند و دفاتر ایجاد کرده اند و به این ترتیب طالبان از قبل قوی تر شده اند. پس از 11 سپتامبر با آنها به عنوان یک گروه تروریستی رفتار می شد، اما پس از 20 سال با آمریکا، اکنون به عنوان یک نیروی قدرتمند در افغانستان، میهن ما، که بار دیگر توسط طالبان تسخیر شده است، رفتار می شود. مریم راوی می گوید که هم طالبان و هم بسیاری از گروه های مجاهدین و جهادی از سوی ایالات متحده حمایت می شوند.

بسیاری از زنان دست به خودکشی می زنند

لیدا احمد توضیح می دهد که سال گذشته برای بسیاری از زنان در افغانستان سخت بوده است. گویی در کشوری که 20 میلیون نفر در آستانه قحطی زندگی می کنند آینده ای وجود ندارد. این نیمی از جمعیت است. بنابراین برخی اعضای بدن خود را می فروشند، در حالی که برخی دیگر به فرزندان خود قرص می دهند تا احساس گرسنگی نکنند.

ما شاهد خودکشی های زیادی در میان زنان در افغانستان هستیم. آنها امیدی در کشور نمی بینند. مدرسه، شغل، پول وجود ندارد و بسیاری خشونت را در خانه تجربه می کنند. بنابراین این آموزش به نوعی آخرین امید آنهاست."

او در آلمان برای سازمان حامیان حزب همبستگی افغانستان در اروپا کار می کند. از جمله برای معلمانی که در مدارس مخفی تدریس می کنند پول جمع می کنند. با 100 دلار می توانند یک ماه در کلاس تدریس کنند.

«ما فقط علم آموزش نمی دهیم. ما همچنین در مورد حقوق زنان و حقوقی که در جامعه به عنوان مردم داریم صحبت می کنیم. ما در مورد مذاکرات مسالمت آمیز و نحوه برخورد با درگیری ها به روشی مسالمت آمیز صحبت می کنیم. و بعد صحبت می کنیم که چگونه می توانیم کشورمان را آزاد کنیم، چگونه می توانیم زنان را آزاد کنیم. ما معتقدیم که زنان برای مبارزه برای دموکراسی مسئولیت ویژه ای دارند و انتظار داریم که دختران نیز از درون خانواده برای جامعه ما بجنگند.» لیدا احمد می گوید:

اما وضعیت در افغانستان در حال حاضر بسیار تاریک است و ما نمی دانیم که طالبان تا کی در قدرت خواهند بود. دختران مانند دانه های کوچکی برای آینده ما هستند.

اگر می خواهید از مبارزات زنان حمایت کنید و به حقوق معلمان مدرسه کمک کنید، با همبستگی تماس بگیرید. سپس شما را با حزب همبستگی حامیان افغانستان در اروپا در تماس خواهیم گرفت.