پیروزی چپ در انتخابات شهرداری نیویورک

مقدمهٔ تحلیلی (فشرده)

پیروزی یک شهردار سوسیالیست در نیویورک در این مقطع تاریخی، اهمیتی فراتر از یک جابه‌جایی در قدرت شهری دارد. نیویورک ـ جهانی‌ترین و سرمایه‌دارانه‌ترین شهر آمریکا ـ اکنون در نقطه‌ای قرار دارد که آثار بحران‌های ساختاری سرمایه‌داری (بحران مسکن، بی‌خانمانی گسترده، خصوصی‌سازی خدمات عمومی و نفوذ بی‌سابقهٔ میلیاردرها در سیاست) به‌وضوح دیده می‌شود. در چنین شرایطی، انتخاب یک شهردار با برنامه‌ای روشن برای تعلیق منطق بازار و اولویت‌دادن به رفاه عمومی نه‌تنها شکافی در نظم سیاسی حاکم ایجاد می‌کند، بلکه نشان می‌دهد که سیاست طبقاتی و سوسیالیسم دموکراتیک دیگر صرفاً یک گفتمان اعتراضی نیست، بلکه می‌تواند نهاد حکومت شهری را در دست بگیرد و اداره کند.

نیویورک، شهری که عملاً آزمایشگاه نئولیبرالیسم بوده، اگر شهرداری سوسیالیست برگزیند، به اثبات می‌رساند که امکان بازتوزیع قدرت و ثروت از بالا به پایین وجود دارد: از دست شرکت‌ها و میلیاردرهایی که شهر را همچون کالا معامله می‌کنند، به دست کسانی که در آن زندگی و کار می‌کنند. این پیروزی به معنای شکستن تصور «بدیل‌ناپذیری سرمایه» است. اگر در نیویورک ـ با این حجم تمرکز قدرت مالی ـ ممکن است، پس در هر شهر دیگری نیز ممکن است.

در واقع، پیروزی چنین شهرداری نشان می‌دهد که سیاست می‌تواند از کنترل لابی‌ها و ثروتمندان بیرون کشیده شود و به دست سازمان‌یافتگی مردم عادی بازگردد. این نه فقط یک انتخاب محلی، بلکه بخشی از مبارزه‌ای سراسری علیه الیگارشی و برای دموکراسی اجتماعی است.

در ادامه چهار گزارش تحلیلی از این رویداد ،جهت آشنایی نزدیک تر و از نگاه چپ ،از نشریه چپ آمریکایی ژاکوبن(سخنرانی زهران ممدانی و دو نوشته دیگر) و یک نوشته از نشریه بنیاد رزا لوکزامبورگ به فارسی برگردانده شده است.امیدواریم سیاست رسانه ای ما مبنی بر نگاه تحلیلی بر رویدادهای مهم جهان امروز مورد توجه بازدیدکنندکان سایت شوراها قرار گرفته باشد.پیروز باشید.

شوراها

*****

زُهران ممدانی: «نیویورک فروشی نیست»

در نشست عمومی بروکلین در کنار برنی سندرز، زهران ممدانی روایت کرد که چگونه برنی «زبان سوسیالیسم دموکراتیک را برای توصیف سیاست‌های من به من بخشید» و از حامیان خواست پس از روز انتخابات نیز به سازماندهی ادامه دهند. متن سخنرانی او در ادامه آمده است.
)ویرایش‌شده برای وضوح متن(

منبع: https://jacobin.com

قرار گرفتن در کنار سناتور برنی سندرز مایه‌ی افتخار است. می‌خواهم بگویم که برنی برای من چه معنایی داشته است.

این کارزار انتخاباتی برنی در سال ۲۰۱۶ بود که زبانِ «سوسیالیسم دموکراتیک» را به من بخشید تا بتوانم سیاست‌هایم را توصیف کنم. و گردهمایی برنی در «کوئینز‌بریج» در ۱۹ اکتبر ۲۰۱۹ نخستین رویداد سیاسی کارزار من برای ورود به مجلس ایالتی بود.

البته این موضوع برای برنی و تیمش ناشناخته بود. ما در صف ورود به تجمعِ او خانه‌به‌خانه صحبت می‌کردیم و از مردم ۱ دلار، ۵ دلار، ۱۰ دلار یا ایمیل درخواست می‌کردیم ـ هرچیزی که می‌توانستیم. وقتی وارد تجمع شدیم، به‌خاطر دارم که چه احساس برق‌آسایی داشتیم ـ احساسی از تولدی دوباره، هم برای یک کارزار و هم برای یک جنبش، در کنار تمام محله‌ها و مناطق این شهر.

و وقتی برنی با آهنگ «Back in Black» از AC/DC وارد شد ـ آن‌هایی که آنجا بودند یادشان هست ـ احساس کردیم که «امکان‌پذیری» بدل به یک واقعیت شده است. کارزار او الهام‌بخشِ بسیاری از ما بود. و وقتی من ماه‌ها برای مجلس ایالتی در مبارزه بودم، همچنان به او، به کارزارش و به چشم‌اندازش به‌عنوان قطب‌نمای خود در سیاست انتخاباتی نگاه می‌کردیم.

ما می‌دانستیم که مردم عادی نیویورک اهمیتی چندانی به یک انتخابات مجلس ایالتی نمی‌دهند. اما اگر یک تماشاگرایی برای یکی از مناظره‌های برنی برگزار می‌کردیم، می‌توانستیم توجهشان را جلب کنیم. اگر می‌گفتیم موضوع درباره‌ی برنی است، دیگر آن‌ها را داشتیم.

این را می‌گویم چون می‌دانم برای بسیاری از شما نیز داستانی مشابه است: داستانی از یافتنِ خود در یک جنبش، در یک کارزار، در سیاستی که سال‌ها به ما گفته بودند یافتنش ناممکن است. ما می‌دانیم که مبارزه برای آن‌که هر انسان بتواند زندگی شرافتمندانه‌ای داشته باشد، مبارزه‌ای است که در سراسر این کشور محبوب است.

بسیاری از شما، مثل خود من، نخستین بار برنی را به‌عنوان سناتور و نامزد ریاست‌جمهوری شناختید. اما پیش از آن، برنی شهردار «برلینگتون» بود ـ چهار دوره متوالی. در سالی که رونالد ریگان نه تنها ریاست‌جمهوری، بلکه ایالت ورمونت را نیز برد، برنی در دههٔ سی زندگی‌اش، یک سوسیالیست دموکرات، در برابر رقیبی قدرتمند و شناخته‌شده ایستاده بود ـ رقیبی که حتی در تلفظ نام خانوادگی او مشکل داشت. شباهت‌هایی وجود دارد.

برنی آن انتخابات را با ده رأی برد. و بعد دوباره پیروز شد. و دوباره. و دوباره.

شعار نه فقط کارزار، بلکه شیوهٔ حکمرانی او این بود:«برلینگتون فروشی نیست».

این شعار جهت‌دهندهٔ تمام کارهایی بود که انجام داد: زمانی که در برابر طمع شرکت‌های بزرگ ایستاد تا ساحل دریاچهٔ چمپلین را نه به نمادی از سود، بلکه به فضایی زنده و متعلق به مردم بدل کند؛ زمانی که برای مسکنِ مقرون‌به‌صرفه جنگید؛ زمانی که با سیستم ناسالم مالیات املاک مقابله کرد؛ و زمانی که نشان داد حکومت شهری چگونه باید شأن انسانی را مسئولیت خود بداند.

این شیوهٔ مبارزهٔ برنی بود. و ما می‌دانیم که در آن شعار «برلینگتون فروشی نیست» پژواک مبارزهٔ خودمان را می‌شنویم؛ جایی که باید بگوییم:

«نیویورک فروشی نیست»

نیویورک فروشی نیست به اهداکنندگان میلیاردرِ دونالد ترامپ.

نیویورک فروشی نیست به شرکت‌هایی مانند DoorDash.

نیویورک فروشی نیست به سیاستمداران فاسدی مثل اندرو کومو.

برنی همچنان رهبر این جنبش است؛ جنبشی از «برلینگتون فروشی نیست» تا مبارزه با الیگارشی در سراسر کشور. و این مبارزه ـ نه تنها علیه الیگارشی، بلکه برای دموکراسی ـ ده‌ها هزار نفر را انرژی بخشیده است. این مبارزه بار دیگر نشان داد که سیاست می‌تواند براساس نیروی مردم عادی باشد؛ سیاستی که فقط ردّ اقتدارگرایی نیست، بلکه باور به امکان‌پذیری است.

ما می‌دانیم که این الیگارشی همین‌جا در نیویورک هم اثر دارد. وقتی دونالد ترامپ «قانون بزرگ و زیبای» خود را تصویب کرد، بزرگ‌ترین انتقال ثروت در سیاست آمریکا را رقم زد. قانونی که میلیون‌ها نیویورکی را از خدمات درمانی محروم خواهد کرد. قانونی که بنابر ادعای او قرار بود قیمت مواد غذایی را پایین بیاورد، اما کمک‌هزینه‌های غذایی (SNAP) را برای گرسنه‌ترین مردم کاهش خواهد داد. همهٔ این‌ها برای آنکه پول بیشتری به کسانی بدهد که از قبل بیش از حد دارند.

این مبارزه‌ای است که اکنون در جریان است. پیوند حمله به طبقهٔ کارگر با ثروتمندتر کردن همان میلیاردرهایی که ترامپ را دوباره به کاخ سفید رساندند. این مبارزه، مبارزهٔ مشترک ما در سراسر کشور است. مبارزه‌ای که اعلام می‌کند:

این شهر، شهردار خود را خودش انتخاب خواهد کرد.

نه ترامپ.نه بیل آکمن.نه DoorDash
ما شهردار خود را انتخاب خواهیم کرد.

ما می‌دانیم این مبارزه آسان نیست. همان‌طور که برای برنی در برلینگتون آسان نبود. مبارزه‌ای بود که هر روز، همه چیز را می‌طلبید.

اگر کسی به شما گفت با انداختن رأی خود وظیفه‌تان تمام شده، به او بگویید این تازه آغاز راه است.

آیا متعهدید که این مبارزه را ادامه دهید؟
چون می‌خواهم روشن بگویم: ما فقط اینجا نیستیم تا بگوییم در نوامبر رأی بدهید ـ گرچه این واقعاً مهم است. ما پس از انتخابات نیز سازماندهی را ادامه خواهیم داد. چون برنامه‌ای برای پیروزی داریم.

وعده‌هایی که داده‌ایم باید حفظ شوند. ما اجاره‌ها را منجمد خواهیم کرد، اتوبوس‌ها را سریع و رایگان خواهیم کرد، و مراقبت کودک را همگانی خواهیم کرد.
ما این کارها را انجام خواهیم داد ـ و با هم انجام خواهیم داد.

در شهری که یک نفر از هر چهار نفر در فقر زندگی می‌کند؛در شهری که برای نهمین سال متوالی صد هزار کودک بی‌خانمان‌اند؛در شهری که نیم میلیون کودک هر شب گرسنه می‌خوابند؛رسیدن به کرامت انسانی برای همه، نیازمند تلاشِ همهٔ ماست.

یکی از چیزهایی که در مورد برنی دوست داریم این است که اگر به هر سالی از فعالیت او برگردید، خواهید دید که همان حرف را می‌زند. فرقی ندارد عکس سیاه‌وسفید باشد یا رنگی؛ موضوع همیشه نابرابری درآمدی است. همیشه عدالت است. همیشه کرامت انسانی است.

امروز برنی به من گفت: «هیچ‌کس جزیره نیست».
ما همه در این مبارزه هستیم چون کسی این مبارزه را به ما رساند. و حالا نوبت ماست که نه‌فقط وارد این مبارزه شویم، بلکه آن را رهبری کنیم.

زمان آن رسیده است که خود را کسانی بدانیم که می‌توانند جهانی را بسازند که شایستهٔ آن هستیم.

این مبارزه، مبارزه‌ای میان‌نسلی است. مبارزه‌ای نه‌فقط برای برخی، نه‌فقط برای جوان‌ها، نه‌فقط برای معدود افراد، نه‌فقط

برای کسانی که آغاز مسیر حرفه‌ای یا زندگی خود هستند.این مبارزه برای همه است. چون موضوع، زندگیِ همهٔ ماست.

ما دربارهٔ چشم‌اندازمان صحبت می‌کنیم. چشم‌اندازی مبتنی بر همگانی بودن.چشم‌اندازی که در آن از شما نمی‌پرسیم اسمتان چیست، کجا متولد شده‌اید، چه دینی دارید یا وضعیتتان چیست.فقط می‌پرسیم:

آیا با ما همراه می‌شوید؟

 

*****

۱۱ اوت ۲۰۲۵

پیروزی سوسیالیست‌ها در انتخابات شهری در سراسر آمریکا

نویسنده: برانکو مارستیک

https://jacobin.com

 

نه فقط زهران ممدانی؛ سوسیالیست‌ها در هفتهٔ گذشته در انتخابات شهری در سراسر ایالات متحده پیروز شدند. همانند شهردار منتخب نیویورک، بسیاری از این نامزدها بر مسئلهٔ «قدرت خرید و هزینهٔ زندگی» تمرکز کردند و کارزارهای خود را بر پایهٔ سازماندهی داوطلبانهٔ گسترده بنا کردند.

از آتلانتا تا مینیاپولیس و تا نیویورکِ شمالی، سوسیالیست‌ها در این هفته در انتخابات شهری پیروز شدند.

بزرگ‌ترین خبر سیاسی چپ در این هفته، پیروزی زهران ممدانی، سوسیالیست دموکرات، در انتخابات شهرداری نیویورک بود. اما پیروزی ممدانی تنها پیروزی سوسیالیست‌ها در روز سه‌شنبه نبود.

همچون تقریباً هر سال انتخاباتی در دورهٔ ترامپ، این هفته نیز شاهد مجموعه‌ای از پیروزی‌ها و شکست‌های کمتر‌ شناخته‌شدهٔ سوسیالیست‌ها در انتخابات محلی بودیم. از میانهٔ غرب تا ساحل شرقی، سوسیالیست‌ها توانستند شمار نمایندگان منتخب خود را افزایش دهند؛ آن هم با اتکا به کارزارهایی مبتنی بر کار داوطلبانه و تمرکز بر بحران هزینه‌های زندگی — استراتژی‌ای که نشان می‌دهد کارزار ممدانی صرفاً یک الگوی احتمالی نیست، بلکه الهام‌بخش پیروزی‌های مستقیم دیگری بوده است.

پیروزی و شکست در مینیاپولیس

روز سه‌شنبه، ۲۲ نامزد دارای حمایت «کمیسیون انتخابات ملی سازمان سوسیالیست‌های دموکرات آمریکا (DSA)» در انتخابات حضور داشتند که تاکنون ۱۱ نفر از آن‌ها پیروز شده‌اند. دو نفر از این افراد اکنون عضو شورای شهر مینیاپولیس هستند:

• رابین وونسلی، سوسیالیست، که برای سومین بار انتخاب شد و در دورهٔ کاری خود گسترش قوانین ضدتبعیض و ممنوعیت استفاده از الگوریتم برای افزایش اجاره را پیگیری کرده است.
• سورن استیونسون، که پیش‌تر به‌دلیل شلیک پلیس به چشمش در جریان اعتراضات پس از قتل جورج فلوید، ۲.۴ میلیون دلار خسارت دریافت کرده بود.

استیونسون در سال ۲۰۲۳ فقط با فاصلهٔ ۳۸ رأی نتوانست رئیس شورای شهر، آندریا جنکینز، را شکست دهد — جنکینز با کنترل اجاره مخالف بود، با وجود اینکه مردم مینیاپولیس در یک رأی‌گیری عمومی، شورا را موظف به اجرای این سیاست کرده بودند. جنکینز امسال نامزد نشد. علاوه بر وونسلی، عایشه چغتائی و جیسون چاوز نیز به‌عنوان اعضای سوسیالیست شورا مجدداً انتخاب شدند.

با این پیروزی‌ها، جناح پیشرو توانست اکثریت شکنندهٔ خود در شورا (۱۳ کرسی) را حفظ کند، گرچه این اکثریت آن‌قدر قوی نیست که بتواند وتوی شهردار میانه‌رو و طرفدار شرکت‌ها، جیکوب فری، را بی‌اثر کند.

فری دوباره در انتخابات شهرداری پیروز شد و عمر فاتح، نامزد مورد حمایت DSA و سناتور ایالتی، را شکست داد — شکست مهمی برای سوسیالیست‌ها. فری از حمایت مالی گستردهٔ PACهای متشکل از مالکان، شرکت‌های ساختمانی، گروه‌های تجاری، Lyft و برخی اتحادیه‌ها بهره‌مند بود.

صعود سوسیالیسم شهری

آتلانتا:
در آتلانتا، کلسی باند — عضو DSA و سازمان‌دهندهٔ کارگری — با کسب ۶۴٪ آرا اولین عضو سوسیالیست شورای شهر در تاریخ این شهر شد. او با تکیه بر حمایت مردمی و کمک‌های مالی خرد، رقیب مورد حمایت بخش املاک و مستغلات را شکست داد. باند بر ساخت مسکن مقرون‌به‌صرفه و توسعهٔ حمل‌ونقل عمومی تأکید داشت.

دیترویت:
در دیترویت، حضور سوسیالیست‌ها در شورای شهر به دو نفر افزایش یافت.

• دنزل مک‌کمپل، عضو DSA و مدیر سابق ارتباطات رشیده طلیب، با نزدیک به ۶۰٪ آرا پیروز شد. او کارزار خود را بر مدل ممدانی استوار کرد: داوطلبان هزاران تماس تلفنی و درب‌به‌درب انجام دادند.

ایتاکا (ایالت نیویورک):

• خورخه دفندینی، فعال سابق کارزار الکساندریا اوکاسیو-کورتز، با اختلاف ۷۹٪ پیروز شد.
• هانا شویتس، دانشجوی دانشگاه کورنل، در ۲۰ سالگی به جوان‌ترین نمایندهٔ سوسیالیست در تاریخ آمریکا تبدیل شد و با اختلاف ۲۹٪ پیروز شد. هر دو بر تثبیت اجاره، ساخت مسکن و نظارت بر کدهای ساختمانی تمرکز داشتند.

در پوکیپسی نیز دنیل آتونا، عضو DSA، وارد شورای شهر شد.

در نیویورک، علاوه بر پیروزی تاریخی ممدانی:

• الکسا آویلس و تیفانی کابان، دو عضو مورد حمایت DSA، به راحتی انتخاب مجدد شدند، با وجود هزینه‌های سنگین شرکت‌ها علیه آنها.

موفقیت‌های بیشتر در ماساچوست، مریلند، کارولینای شمالی

در کمبریجِ ماساچوست،

• آیه الزوبی، نامزد مورد حمایت DSA، وارد شورای شهر شد و بر مسکن اجتماعیِ تحت مالکیت شهرداری تمرکز داشت.
• جیوان سوبرینیو-ویلر، عضو دیگر، برای سومین دوره انتخاب شد.

اما در سامِرویل، سوسیالیست‌ها با شکست روبه‌رو شدند:

• ویلی برنلی جونیور با وجود حمایت سناتور اد مارکی، انتخابات شهرداری را با اختلاف ۱۱٪ باخت.

در حومهٔ واشنگتن دی‌سی،

• فرانکی فریتز پس از ۳۴ سال یک عضو شورا را شکست داد.

در کاربورو، کارولینای شمالی,

• دنی ناول، عضو DSA، به دورهٔ دوم شورای شهر رسید.

در جرزی‌سیتی، دو نامزد سوسیالیست — جوئل بروکس و جیک افرُس — وارد دور دوم انتخابات شدند.

آهسته و پیوسته

انتخابات اخیر ادامهٔ روندی است که در پنج تا ده سال گذشته مشاهده شده:
سوسیالیست‌ها در سراسر آمریکا در حال پیروزی‌های تدریجی و افزایش شمار نمایندگان خود در ساختار رسمی قدرت هستند.

با این تفاوت که این‌بار، برخلاف بسیاری از سال‌ها، این پیروزی‌ها همراه شده با بزرگ‌ترین موفقیت سوسیالیست‌ها در تاریخ معاصر آمریکا: پیروزی ممدانی در نیویورک.

کارزار ممدانی — با تمرکز بر بحران مسکن، هزینهٔ زندگی و سازماندهی توده‌ای — اکنون نه یک تجربهٔ استثنایی بلکه یک الگوی تثبیت‌شدهٔ موفق برای سوسیالیست‌هاست.

*****

جنبش سوسیالیستی دموکراسی را بازمی‌گرداند

نویسنده: گریس ماوسر (Grace Mausser)

هم‌ریاست سوسیالیست‌های دموکرات آمریکا در شهر نیویورک (NYC-DSA)

https://jacobin.com

در پوشش رسانه‌ای جنبش سوسیالیسم دموکراتیک که به پیروزی زهران ممدانی انجامید، یک واقعیت اساسی تقریباً نادیده گرفته شد: در زمانی که اقتدارگرایی در حال اوج گرفتن است، سوسیالیست‌ها با شیوه‌ای کاملاً قدیمی به موفقیت رسیده‌اند — سازمان‌دهی توده‌ای، ریشه‌دار و دموکراتیک.

زهران ممدانی صرفاً از مردم نخواست رأی دهند؛ او ما را توانمند کرد تا سازماندهی کنیم.

دموکراسی در ایالات متحده — چنان‌که هر کسی با نگاهی به اخبار درمی‌یابد — در وضعیت خوبی نیست. دونالد ترامپ پیوسته و بی‌پرده به هنجارها و قوانین شکل‌دهندهٔ عمل دموکراتیک حمله کرده است. اما این فرسایش، بسیار پیش‌تر از او آغاز شده بود. از زمان انتشار «بولینگ به‌تنهایی» اثر رابرت پاتنام، رهبران فکری و سیاسی از افول جامعهٔ مدنی و افول متناظر دموکراسی سخن گفته‌اند. کاهش عضویت اتحادیه‌ها، کم‌شدن انجمن‌ها و باشگاه‌های مدنی، و فرسایش زندگی جمعی و مشترک، سبب شده آمریکایی‌ها فراموش کنند که چگونه باید در فرایند تصمیم‌گیری و اقدام جمعی مشارکت کنند. وقتی مردم تمرین دموکراسی در زندگی روزمره را از یاد ببرند، گرفتن دموکراسی در عرصهٔ سیاست از آنان بسیار آسان‌تر می‌شود.

اما یک نیروی مهم در برابر این روند ایستاده است — هرچند همان روشنفکران و رهبران سیاسی که از افول دموکراسی شکایت می‌کنند، کمتر به آن اشاره کرده‌اند: سوسیالیست‌های دموکرات آمریکا (DSA).

DSA برای تحقق چشم‌اندازی گسترده و سوسیالیستی سازماندهی می‌کند، و معمولاً برنامهٔ سیاسی ما بیشترین توجه را جلب می‌کند. اما کمتر به این پرداخته می‌شود که ما چگونه سازماندهی می‌کنیم: از طریق روش‌های توده‌ای، ریشه‌ای و دموکراتیک.

DSA بیش از ۲۰۰ شاخه و ۸۵ هزار عضو در سراسر کشور دارد. هر شاخه فرایندهای دموکراتیک نه‌فقط برای انتخاب رهبران، بلکه برای تعیین اولویت‌ها و استراتژی‌ها دارد. این سازمان فرهنگی از «عمل جمعی» ساخته است: وقتی مسیر فعالیت انتخاب شد، آن را از طریق اقدام مشترک پیش می‌بریم.

سوسیالیست‌ها از طریق روش‌های توده‌ای، ریشه‌ای و دموکراتیک سازماندهی می‌کنند.

در میان همهٔ شاخه‌ها، DSA نیویورک (NYC-DSA) — که من یکی از هم‌ریاست آن هستم — بزرگ‌ترین نمونهٔ این مدل سازماندهی است. تا پایان اکتبر، NYC-DSA بیش از ۱۱٬۳۰۰ عضو داشت؛ و این تعداد پس از پیروزی تاریخی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری افزایش خواهد یافت. NYC-DSA نقش کلیدی در سازماندهی بیش از صد هزار داوطلب داشت که وقت خود را برای رساندن زهران به پیروزی اختصاص دادند. این سطح از مشارکت داوطلبانه در سیاست آمریکا تقریباً بی‌سابقه است — و این همان معنای واقعی سیاست دموکراتیک است.

پیام زهران دربارهٔ «قدرت خرید و هزینهٔ زندگی» و ارتباطات هوشمند و متمرکز او الهام‌بخش میلیون‌ها نفر در آمریکا و جهان شد. اما عملیات سازماندهی او صد هزار نفر را از «الهام گرفتن» به «سازمان‌یابی» رساند. این دموکراسی در عمل است. زهران فقط نگفت «رأی بدهید» — او به ما امکان داد سازمان پیدا کنیم.

این شیوهٔ کارزار حاصل همکاری و توسعهٔ NYC-DSA — خانهٔ سیاسی ممدانی — بود. زهران از سال ۲۰۱۷ عضو DSA نیویورک است و نخستین‌بار در سال ۲۰۲۰ با حمایت سازمان برای مجلس ایالتی نیویورک نامزد شد. او به‌عنوان عضو فعال و سپس به‌عنوان نمایندهٔ منتخب، در شکل‌گیری رویکرد توده‌ای DSA به سازماندهی انتخاباتی نقش داشت.

این مدل بر پایهٔ نظریهٔ مارشال گنز (استراتژیست جنبش‌های اجتماعی) و رویکرد سازماندهی توده‌ای کارزار اوباما در سال ۲۰۰۸ ساخته شد. در NYC-DSA، داوطلبان مرکز ثقل کارزار هستند: آنها فقط برای در زدن نمی‌روند؛ بلکه استراتژی میدانی، شیوه‌های ارتباطی، برنامه‌های بخش مالی و حتی سیاست‌گذاری را تدوین می‌کنند. در طول چندین دورهٔ انتخاباتی، صدها سازمان‌دهندهٔ توانا تربیت کردیم که شالودهٔ کارزار زهران شدند و امکان دادند تا کارزار او به سطحی بی‌سابقه برسد.

زهران فقط نگفت رأی بدهید — او به ما امکان داد سازماندهی کنیم.

همین شیوه را در کارزارهای کوچک نیز به کار بسته‌ایم، از جمله برای انتخاب مجدد الکسا آویلس، عضو شورای شهر بروکلین. در برابر رقیبی میانه‌رو که به‌دلیل مواضع ضدنسل‌کشی و کارگرمحور آویلس معرفی شده بود و از طرف نیروهای شرکت‌ها، املاک و مستغلات و گروه‌های حامی اسرائیل پول هنگفت دریافت کرد، NYC-DSA کارزاری عظیم با بیش از ۷۰۰ داوطلب ساخت — رقمی بی‌سابقه برای انتخابات مقدماتی شورای شهر. ما آن رقابت را با اختلاف ۴۴ امتیاز بردیم.

رئیس یک PAC حامی اسرائیل در یادداشتی در نیویورک دیلی نیوز نتیجه را این‌گونه جمع‌بندی کرد:

«ما پول زیادی برای کارزار سنتی داریم، اما ساختار سازمانی نداریم. در حالی که سازمان‌دهندگان DSA بیش از یک دهه در محله‌ها، انجمن‌های والدین و معلمان، و اتحادیه‌های مستأجران ریشه دوانده‌اند، ما چنین سرمایه‌گذاری نکرده‌ایم».

ترجمهٔ روشن این جمله:
آن‌ها قدرت الیگارشیِ «پول سازمان‌یافته» را دارند؛ ما قدرت دموکراتیکِ «مردم سازمان‌یافته» را داریم.

شهرداری ممدانی که به‌زودی در نیویورک آغاز به کار می‌کند، دستورکار بزرگی دارد:

• فریز کردن اجاره برای بیش از دو میلیون مستأجر دارای اجارهٔ تثبیت‌شده،
• ارائهٔ مراقبت رایگان و همگانی از کودک،
• و سریع و رایگان کردن اتوبوس‌ها.

NYC-DSA برای تحقق این برنامه سازماندهی خواهد کرد، همان‌گونه که در تمام کارزارهای دیگر انجام داده‌ایم:
از طریق کارزار توده‌ای، ریشه‌ای و دموکراتیک.

ما با جمع بزرگی از مردم عادی نیویورک صحبت خواهیم کرد و از آنها خواهیم خواست وارد سیستمی شوند که سال‌ها از آن کنار گذاشته شده‌اند. آنها از سیاست اخراج شده‌اند؛ ما آن‌ها را بازمی‌گردانیم.

هیچ‌یک از این‌ها تصادفی نیست. تقویت و گسترش دموکراسی در مرکز چشم‌انداز سوسیالیسم دموکراتیک قرار دارد. اگر نگران حمله به دموکراسی از سوی اقتدارگرایان راست‌گرا، دموکرات‌های وابسته به شرکت‌ها و میلیاردرهای حریص هستید، نگاه کنید که سوسیالیست‌ها چگونه دموکراسی را بازسازی می‌کنند. ما تازه نشان دادیم که سازماندهی دموکراتیک توده‌ای قادر است یک شهردار انتخاب کند — و این تازه آغاز کار است.

چنان‌که زهران گفته است:

«سیاست چیزی نیست که داشته باشید — چیزی است که انجام می‌دهید».

و ما داریم آن را انجام می‌دهیم.

*****

زهران ممدانی، شهردار سوسیالیست جدید نیویورک

عضو سازمان سوسیالیست‌های دموکراتیک آمریکا قرار است بزرگ‌ترین شهر ایالات متحده را اداره کند

نویسنده: اشتفان لیبیش

دفتر نیویورک بنیاد رزا لوکزامبورگ

https://www.rosalux.de/en

حتی پیش از روز رأی‌گیری روشن بود که این انتخابات توجه گسترده‌ای را در میان رأی‌دهندگان به خود جلب خواهد کرد. ۷۳۵ هزار واجد شرایط پیش از روز انتخابات رأی داده بودند — رقمی بی‌سابقه. تا زمانی که حوزه‌های رأی‌گیری در شامگاه سه‌شنبه بسته شدند، بیش از ۲ میلیون نفر در بروکلین، منهتن، استaten آیلند، برانکس و کویینز رأی خود را به صندوق انداخته بودند؛ رقمی که در چند دهه‌ی اخیر در هیچ انتخابات شهرداری نیویورک دیده نشده بود.

زهران ممدانی، نماینده‌ی ۳۴ ساله‌ی مسلمانِ مجلس ایالتی نیویورک که در اوگاندا متولد شده است، با اختلافی روشن و با کسب اندکی بیش از ۵۰ درصد آرای مأخوذه پیروز شد. نزدیک‌ترین رقیب او، اندرو کومو، فرماندار سابق ایالت نیویورک، کمی کمتر از ۴۲ درصد رأی آورد و نامزد جمهوری‌خواهان، کرتیس اسلیوا، که حتی مورد حمایت دونالد ترامپ هم نبود (ترامپ آشکارا از کومو حمایت کرده بود)، با ۷ درصد رأی در جایگاهی بسیار دور از رقابت قرار گرفت.

پیروزی یک سوسیالیست در بزرگ‌ترین شهر ایالات متحده — کشوری که در حال حاضر زیر سلطه‌ی جنبش «آمِریکا را دوباره عظیم کنیم» (MAGA) رئیس‌جمهور قرار دارد — خبر بسیار خوبی است. چپ این شهر و این کشور، در جشن انتخاباتی در آستوریا، حوزه‌ای که ممدانی اکنون در مجلس ایالتی نمایندگی می‌کند، با صدای بلند شادی کردند. حامیان او شعار سر دادند: «او یک لحظه نیست؛ یک جنبش است!» و قول دادند که در دوران مسئولیت نیز از او حمایت کنند.

نسخه‌ی موفقیت

دلایل مشخصی برای پیروزی ممدانی وجود دارد. تمرکز او بر کاهش هزینه‌های زندگی از طریق کنترل اجاره‌ها، اتوبوس‌رانی رایگان، مراقبت رایگان از کودکان، سوپرمارکت‌های شهرداری با قیمت‌های قابل‌پرداخت، افزایش حداقل دستمزد، و افزایش مالیات بر ثروتمندان و شرکت‌ها، با نیازهای اکثریت جامعه هم‌خوان بود. وعده‌ی او برای «ضدترامپ کردن» شهر، مورد استقبال بسیاری از مهاجران و جامعه‌ی ال‌جی‌بی‌تی‌کیو* قرار گرفت. افزون بر این، موضع او علیه جنگ ارتش اسرائیل در نوار غزه، حمایت گسترده‌ای را برانگیخت — از جمله در میان بسیاری از ساکنان یهودی شهر.

عامل مهم دیگر، حمایت فعالان «سوسیالیست‌های دموکراتیک آمریکا» (DSA) بود. هزاران داوطلب، با کمپین خانه‌به‌خانه، در مجموع بر ۱٫۶ میلیون در کوبیدند تا رأی برای نامزد خود جمع کنند.

اهمیت این پیروزی تنها به نیویورک محدود نمی‌شود. شمار زیادی از چهره‌های شاخص پشت ممدانی قرار گرفتند؛ به‌ویژه سناتور برنی سندرز که او هم فعالیت سیاسی خود را به‌عنوان شهردار آغاز کرده بود. سناتور الیزابت وارن و الکساندریا اوکاسیو-کورتز، شناخته‌شده‌ترین نماینده‌ی جناح ترقی‌خواه کنگره نیز از او حمایت کردند. بسیاری از هنرمندان سرشناس، اتحادیه‌های کارگری و سازمان‌های چپ نیز به پشتیبانی از او پرداختند.

نبرد بر سر آینده‌ی حزب دموکرات

اما چهره‌های کلیدی حزب دموکرات، مانند رهبر اقلیت سنا، چاک شومر، و رهبر اقلیت مجلس نمایندگان، حکیم جفریز — هر دو از نیویورک — نظر دیگری داشتند. جفریز مدت‌ها در حمایت از ممدانی تردید داشت و تنها با بی‌میلی نهایتاً از او حمایت کرد. شومر نیز تا آخرین لحظه از پشتیبانی علنی خودداری کرد. هرچند معدودی از دموکرات‌ها به‌طور علنی از کومو حمایت کردند، به نظر می‌رسید بسیاری از آن‌ها در خفا امیدوارند که کومو، که پس از شکست در انتخابات مقدماتی به عنوان نامزد مستقل وارد رقابت شده بود، بتواند ممدانی را شکست دهد.

این مناقشه درباره‌ی ممدانی و موضوع حمایت از او نشان می‌دهد که دموکرات‌ها تا چه اندازه بر سر جهت‌گیری آینده‌ی خود — با نزدیک شدن به انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده — دچار کشمکش‌اند. بخشی از ساختار حزبی همچنان امیدوار است که دولت ترامپ تصمیمات غیرمحبوبی خواهد گرفت و دموکرات‌ها «خودبه‌خود» پیروز خواهند شد و از همین رو، از نامزدهای «میانه‌رو» حمایت می‌کند.

جناح چپ در مقابل، خواهان گسستی روشن از سیاست‌های نئولیبرالی گذشته است. یک پژوهش تازه که با حمایت دفتر بنیاد رزا لوکزامبورگ در نیویورک انجام شده، نشان می‌دهد که هم اصطلاح «سوسیالیسم دموکراتیک» و هم نامزدهایی که خود را سوسیالیست معرفی می‌کنند، در میان رأی‌دهندگان دموکرات بسیار محبوب‌اند. پیروزی ممدانی اکنون فشار بر ساختار قدیمی حزب را به‌طور چشمگیری افزایش داده است.

با این همه، ممدانی با چالش‌های بزرگی روبه‌رو خواهد شد. رئیس‌جمهور ترامپ پیشاپیش اعلام کرده که قصد دارد بودجه‌ی فدرال شهر را کاهش دهد. بسیاری از نیویورکی‌ها همچنین نگران‌اند که دولت مرکزی نیروهای نظامی را به شهر بفرستد. با این حال، بسیاری واکنشی بی‌هراس دارند؛ مانند جمله‌ی زنی جوان در آستوریا که گفت: «هی، ما نیویورکی هستیم. او ما را نمی‌ترساند!»

برای تأمین مالی برنامه‌ی اصلاحی‌اش، ممدانی نیازمند حمایت فرماندار ایالت، کتی هوکول است. هرچند او در انتخابات از ممدانی حمایت کرد، اما با افزایش مالیات بر ثروتمندان مخالفت کرده است. همچنین این پرسش مهم مطرح است که سازمان DSA در مقام نیروی حامی، چگونه با «شهردار خود» رفتار خواهد کرد، زمانی که او از ساختمان شهرداری در مرکز منهتن شروع به اداره‌ی شهر کند.

فعلاً اما، نیویورک جشن گرفته است.