مبارزات کارگران هفت تپه، وضعیت جنبش کارگری در ایران و چپ محافظه کار

امروز اعتصاب کارگران هفت تپه وارد چهل و هشتمین روز خود شده است. و جالب این است که کارگران هپکو فکر می کردند هپکو دولتی شده و وضع بهتر از قبل خواهد شد، امروز شنبه 11 مرداد کارگران هپکو با " ادامه ی بلاتکلیفی" و سردرگمی ناشی از عدم کار و پایین آمدن ظرفیت تولید در محوطه شرکت زیر پل شهید بختیار دست به اعتراض زدند. به گزارش خبرنگار ایلنا : « کارگران نسبت به اینکه وضعیت سهامداری شرکت هپکو هنوز بعد از گذشت چند ماه و جلسات مختلف بلاتکلیف است و هر بار اخبار گوناگونی از قرارداد با مجموعه ی مختلف به گوش میرسد، ناراضی هستند، یک بار صحبت از واگذاری هپکو به ایدرو و ایمیدرو است و یک بار به سازمان تامین اجتماعی. ضمن اینکه شرکت تنها با 5 تا 10 ظرفیت خود کار می کند و بیشتر کارگران کاری برای انجام دادن ندارند. » اما طبق اعلام « اسحاق جهانگیری»، معاون اول رییس جمهور، دولت از 18 آذر 1398 قصد واگذاری هپکو را به وزارت صمت داشت تا توسط این وزارت ، سهام بلوکی هپکو به ایدرو و ایمیدرو واگذار شود اما تیرماه امسال واگذاری 55 درصد سهام آن را به سازمان تامین اجتماعی مصوب کرد». حقیقت این است که سال گذشته کارگران هپکو در مورد دولتی شدن شرکت هپکو در دام ترفند های دولت ضد کارگری و ضد انقلابی جمهوری اسلامی افتادند و کلک خوردند. امید وارم که به میدان آمدن دوباره ی کارگران مبارز هپکو برای بدست آوردن مطالباتشان آگاهانه تر گذشته باشد و گول این دولت و حاکمیت ارتجاعی را نخورند. امیدوارم وضعیت کنونی کارگران هپکو یک درس هوشیاری برای کارگران هفت تپه و دیگر کارگرانی که ضد خصوصی سازی مبارزه می کنند باشد.

همه ی داستان ما این است، که امروزه روز کارگران و مزد بگیران باید در دو جبهه مبارزه کند، یکی مبارزه ی با ارتجاع سرمایه داری برای بدست آوردن مطالباتشان و دیگری با جریان چپ و راست رفرمیست و محافظه کاری که به نوعی شعار دولتی کردن را در پالتاک ها، فضای مجازی و نشریات شان تبلیغ و ترویج می کنند. جالب اینجاست که چپ محافظه کار، تنها از تاکتیک های کارگران هفت تپه شعار به خصوصی سازی مرکز ثقل قرار داده و خودشان میبرند و می دوزند.آنها چنین می پندارند: وقتی کارگران به خصوصی سازی نه می گویند حتما دولتی شدن را می خواهند. چپ محافظه کار آگاهانه ویا ناآگاهانه تجربه ی مجمع عمومی کارگران هفت تپه را که بحث شان بر سر شوراهای کارگری، کنترل کارگری و خود گردانی و همچنین سخنرانی نمایندگان آنها مثل اسماعیل بخشی را می خواهند به باد فراموشی بسپارند. تازه چپ محافظه کار به پیشنهادی که در مقابل دولت گذاشته شده جهت رفرمیستی تر و محافظه کارتر  در بحث های پالتاکی و غیره را مرکز ثقل برخورد به این روند  معیار قرار می دهند. لازم به توضیح است که شعار خصوصی سازی از جانب کارگران یک شعاری است که هرکسی می تواند تعبیر خواص خودش را بدهد، ولی در اینجا سوال برانگیز است که چرا چپ محافظه کار تعبیر راست و محافظه کارانه خود را از این شعار ارائه می دهد و می پندارد که چون کارگران بر ضد خصوصی سازی اند پس دولتی شدن کارخانه را می خواهند. این نگاه یک نگاه راست روی آشکار است. اما کارگران هفت تپه در کنار دست رد زدن به خصوصی سازی راه کار های خودشان را هم در مقابل رژیم داده اند. از این بابت سه راه کار را چنین در مقابل رژیم گذاشته اند 1- دولتی شدن مالکیت- مدیریت دولتی زیر نظر کارگران. 2- دولتی شدن مالکیت – مدیریت توسط کارگران. 3- واگذاری مالکیت به کارگران- مدیریت توسط کارگران و اما یکی هم این است که کارگران و نمایندگانشان( اسماعیل بخشی) در 17 آبان 1397 در مجمع عمومی سخنرانی کرد واعلام کرد: اصلن خودمان همه چیز را به صورت شورایی اداره می کنیم . البته پیشنهاد می کنم که سخنرانی اسماعیل بخشی را در یوتیوب هر همکاری به سهم خود گوش کند، زیرا ایشان به موضوعات مهمی در رابطه با شورای کارگری صحبت و اشاره می کند، که چپ محافظه کار به این مسئله ی نمی خواهد بپردازد.

من به سهم خود می خواهم بگویم که همکاران هفت تپه، هپکو، آذرآب، فولاد اهواز این را بدانید که شما همکاران و مبارزان جنبش کارگری، که شما در مقابله با دریافت مطالبات خود، تاکتیک مبارزاتی نوینی را بکار بردید که در سراسرجهان کم اتفاق افتاده است. شما یک سنت مبارزاتی جدیدی را وارد جنبش جهانی کارگری کرده اید. شما کارگران کارخانه های هفت تپه، فولاد اهواز، هپکو، آذرآب، سنگ آهن بافق و معدن کرمان دست به تاکتیک های نادری در سطح جهان زده اید که بی مانند است. تاکنون در سطح جهان کمتر دیده یا شنیده شده که کارگران اعتراضات و مطالبات خود را با زن و بچه های خود در سطح شهری و جامعه برای مردم تبلیغ و ترویج کند و شما همکاران مبارز، به روشنفکران و جریان چپ نشان دادید که خود کارگران توانایی تبلیغ و ترویج مطالبات حق طلبانه خود را دارند و بهتر است که جریان چپ خود به جنبش کارگری بپیوندد و دوشادوش یکدیگر مبارزه کنند. نباید فراموش کرد که تاکتیک های جنبش کارگر و به خصوص کارگرانی که هنوز در میدان مبارزه ی خیابانی هستند، برای مبارزات جنبش کارگر بسیارمفید، کارآمد و موثر خواهد بود.

با این وجود همکاران هفت تپه ما احتیاج مبرمی به پشتیبانی دیگر هم طبقه ای های خود دارند. همکاران کارگر و مزدبگیران سراسر ایران، وضعیت سیاسی و اقتصادی رژیم سرمایه داری اسلامی به دلیل گسترش بحران سرمایه داری جهانی از یک سو و استثمار گران سرمایه دار در لباس روحانیت از سوی دیگر در وضعیت بسیار شکننده ای قرار دارند. آمار های خود رژیم سرمایه بیان کننده ی این است، که این رژیم ناتوان از حفظ مشاغل و جایگاه کاری موجود، ناتوان در از بین بردن بیکاری های موجود، ناتوان در ایجاد شغل و ناتوان از پرداخت دستمزد های عقب افتاده می باشد. وضعیتی که خودشان ترسیم می کنند این است که ماندنی نیستند. همکاران حتی دوستان بین المللی این ها مثل بانک جهانی و صندوق بین المللی پول هم تخمین زده اند که اقتصاد ایران با مدیریت رژیم اسلامی در سال کنونی منفی بیش از 5 درصد را خواهد داشت. دولت سرمایه داری جمهوری اسلامی آنقدر از وضعیت موجود نا مطمئن است، که کارخانه ها و مؤسسات را به حراج گذاشته از جمله کارخانه ی تولیدی نیشکر هفت تپه را. بنا به بررسی بحران و ورشکستگی برخی از کارخانه مثل کارخانه ی هپکو این است که که با ورود دستگاه های دست دوم و ارزان چین به ایران صنایع مادری مثل هپکو، تراکتور سازی تبریز و فولاد اهواز و ... بدلیل ناتوانی در رقابت با محصولات وارداتی به مرور ورشکسته و نابود می شوند. البته نباید فراموش کرد که نقش سرمایه داران غربی و روسی و غیره را هم در به ورشکستگی کشاندن صنایع موجود در ایران هم نمی توان دست کم گرفت. بر بستر توضیحات فوق، آیا زمان آن نرسیده است که این بی کفایتان دزد و استثمارگر را کنار بزنیم و خود سرنوشت خود را با بیرون ریختن کثافات سرمایه داری از کارخانه ها، موسسات، مدارس، دانشگاه ها، هنرستان ها،ارتش و... شوراهای انقلابی و ضد سرمایه داری خود را ابتدا از شوش، اراک و اهواز شروع ودر صورت موفقیت در سطح جامعه ایجاد کنیم؟ هر روز ما با صد ها اعتراض، اعتصاب و تظاهرات کارگران و مزد بگیران در سراسر ایران برای پرداخت نشدن مطالبات عقب افتاده مواجه هستیم، تعداد اعتصاب ها و اعتراضات در کارخانه ها و مؤسسات آنقدر زیاد است که ما نمی توانیم همه ی اسامی را درج کنیم.

اعتراضات سالهای گذشته مثل دی ماه 1396 و آبان 1398 را از یاد نبریم، به قول و قرار های این دروغ گویان باور نداشته باشیم.

بنا به گفته ی سران رژیم( آقای ربیعی) 90 درصد کارگران قراردادی هستند یعنی 10 درصد از کارگران و مزدبگیران ایران کار دائم دارند. بنا به گفته ی آقای حسنوند نماینده ی خرم آباد، تورم موجود مستمری 2 میلیون 800 هزار تومانی را می بلعد. تورم و بحران دارد بدنه ی رژیم سرمایه داری را مثل خوره می خورد و کارگران و مزدبگیران را بیشتر و بیشتر به زیر خط فقر روانه می کند. بنا به گزارش مرکز پژوهشهای مجلس 28 درصد افراد بدلیل دلسردی از یافتن شغل از بازار کار خارج شده اند، در همین گزارش آمده است که 60 درصد از اشتغال کشور را مشاغل غیر رسمی تشکیل می دهد و حتی سهم اشتغال غیر رسمی در بسیاری از استان های کشور بالای 70 درصد است.

علی ربیعی سخنگوی دولت در یادداشتی نسبت به تاثیر منفی کرونا بیان کرد که 12 میلیون کارگر شاغل در بخش خدمات، 4 میلیون نیروی کار غیر رسمی و 3 میلیون شاغل رسمی هشدار داد. تازه این آمار را دروغ گویان رژیم اعلام کرده اند. ا ما کارگران و مزد بگیران وقتی به اطرافیان و دوستان نزدیک و دور خود را می بینیم، یا بیکارند، یا کارشان موقت و یا در روز نزد چند شرکت واسطه با دستمزدی ناچیز کار می کند و هیچ امیدی به قول و قرار های این حاکمیت ندارند، شکنندگی و توخالی بودن این رژیم برایشان روشنتر می شود.

بانک جهانی رشد اقتصادی ایران را در سال جاری منفی 5 درصد تخمین زد و بنا به گزارش ایلنا در بخش خدمات بر اثر تاثیر کرونا 12 میلیون شغل خدماتی نابود خواهند شد.

همکاران کارگران هفت تپه بار ها وبارها به خاطر بدست آوردن مطالبات خود با اعتصاب و تظاهرات های خیابانی در مرکز شوش حضور داشته اند، کارگران هپکو و آذرآب، کارگران صنایع فولاد، کارگران معدن سنگ آهن بافق، کارگران معدن کرمان و هم همچنین کارگران زیادی در سراسر ایران هر روزه به اعتصاب و به تظاهرات پرداخت اند، هانطوری که ما همه میدانیم همه ی این پراکندگی بودن اعتصاب و تظاهرات ما ها کم اثر بوده، زیرا یک اعتصاب و یا یک تظاهرات سراسری که بتواند موجودیت ما را به عنوان یک طبقه مزدبگیر ویک جنبش در افکار عمومی حک کند هنوز اتفاق نیفتاده است که بتوانی کار را یکسره کرده و حاکمیت سیاسی و اقتصادی کارگران و مزد بگیران را به سیستم سرمایه داری ایران و جهان تحمیل کنیم. ما به این پیوند و همبستگی سراسری نیاز داریم، که کار رژیم را یکسره زمین گیر کنیم.

همکاران هفت تپه نگران نباشید، امروز شنبه 11 مرداد 1399 کارگران هپکو،نفت سنگین قشم،پارسیان لامرد، پالایشگاه آبادان، و فازهای 22 و 24 پارس جنوبی کنگان دست از کار کشیده اند و شما تنها نیستید

زنده باد همبستگی کارگران و مزد بگیران در ایران و جهان

زنده باد شوراهای ضد سرمایه داری کارگران و مزد بگیران

علی برومند

11 مرداد 1399

What do you want to do ?

New mailCopy

What do you want to do ?

New mailCopy