‍ بیانیه اتحاد سراسری بازنشستگان ایران

‍ اول ماه مه روز رزم جهانی طبقه کارگر گرامی‌باد

طبقه کارگر و جنبش کارگری ایران به‌رغم تاریخ پر فراز و نشیب مبارزه خود، این روزها اما یکی از سیاه‌ترین دوران تاریخی خود را تجربه می‌کند.

رقم بی‌شرمانه‌ی حداقل دستمزد مصوب شورای عالی کار بدون امضای نماینده‌های باصطلاح کارگری دستچین شده حکومت، تنها یکی از جلوه‌های این تجربه مصیبت‌بار است.

این در حالی است که از طرف نهادهای حکومتی، تورم، بیش از ۴۱ درصد و هزینه معاش خانواده، حدود پنج میلیون تومان اعلام شده است.

واگذاری اموال و اندوخته بین‌النسلی کارگران و بازنشستگان (شستا) به بخش خصوصی و عرضه‌ی سهام آن در قمارخانه بورس، بیکارسازی گسترده زیر سایه بحران کرونا، اصرار جنون‌آمیز بر خصوصی‌سازی‌ها، نقض آشکار ماده ۴۱ قانون کار، استمرار و رسمیت بخشیدن به قراردادهای سفید امضا، تحمیل فقر و گرانی‌های مهلک و روزافزون که تحریم‌های ضد‌انسانی امپریالیستی آن را ویران‌گرتر نموده است، سرکوب وحشیانه اعتراضات کارگری، پرونده‌سازی‌های گسترده علیه فعالین کارگری و بازداشت و محبوس کردن آن‌ها، همه و همه زندگی و مبارزات کارگران و زحمتکشان این مرز و بوم را سخت‌تر می‌کند.

حاکمیت، با عمل به توصیه‌های بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول، سرمایه‌داری نئولیبرالی را بر ضد مردم زحمت‌کش نهادینه کرده که فساد سیستماتیک سرشت و درون‌مایه آن است.

امسال در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می‌رویم که سفره کارگران و بازنشستگان کشور متاثر از بحران‌های چندگانه دولت‌ساخته و‌ فساد نهادینه شده و ساختاری و کسری بودجه ناشی از مدیریت ناکارآمد و تحریم‌های ویران‌گر و ضد‌انسانی امپریالیسم، تهی‌تر از قبل شده‌است.

فعالین کارگری در بندند. پرونده حامیان کارگران که در یورش وحشیانه نیروهای سرکوبگر در تجمع روز کارگر سال ۹۸ بازداشت شدند همچنان مفتوح و برای عده‌ای از آن‌ها احکام حبس از چند ماه تا بیش از هفت سال صادر شده است.

زندگی کارگران و زحمت‌کشان بیش از پیش در اثر سیاست‌های خشن و تعرضات افسارگسیخته به مزد و معیشت، به مخاطره افتاده است.

در شرایط بحرانی موجود و زیر سایه کرونا، کارگران، بر سر دوراهی ناگزیر، انتخاب مرگ ناشی از ابتلا به کرونا، یا مرگ از گرسنگی هستند. در چنین شرایط دوزخی، تأمین حداقل‌های زندگی، ناممکن شده است.

روز کارگر را باید به روز خروش علیه زیست ناامن و طرح مطالبات علیه، فقر، تبعیض، نقض حقوق کارگران و تهیدستان، فروپاشی عدالت اجتماعی، تاراج افسارگسیخته حقوق بنیادین طبقه کارگر در حاکمیت سرمایه‌داری نئولیبرالیستی و دولت حامی آن در کشور تبدیل کرد.

مقابله خشونت‌آمیز حکومت با مطالبات به حق زحمت‌کشان، برای کارگر تهی‌دست ایرانی وضعیت را بدتر و فاجعه آمیزتر کرده است. طبقه کارگر ایران چهار دهه است که برای دریافت بدیهی‌ترین حقوق خود و از جمله برگزاری روز کارگر با سرکوب از طرف حاکمیت مواجه بوده و همواره از داشتن هرگونه حق ایجاد تشکل مستقل خود محروم شده است. این درحالی است که نمایندگان سرمایه‌داری در پارلمان بخش خصوصی، (اتاق بازرگانی) در کنار دولت کارفرمایان، هر نوع استثمار و تهاجم به حقوق کارگران را قانونی کرده و با برخورداری از مصونیت آهنین از منافع طبقاتی خود حمایت می‌کنند

کارگران به تجربه دریافته اند که برای برون‌رفت از این زندگی فلاکت‌بار و جهنمی در سایه نظام سرمایه‌داری و استثمار ناشی از آن برای داشتن حقوق و دستمزدی عادلانه، بیمه درمانی مناسب و کار آمد، جلوگیری از غارت منابع و اموال صندوق شان، کنترل اموال و دارایی‌های خود، داشتن تشکل مستقل و وادار نمودن حکومت در به رسمیت شناختن سندیکاهای کارگری و اعمال قدرت خود و حق اعتصاب و در یک کلام برای دستیابی به زیستی مناسب و انسانی و گرفتار نشدن به سرنوشت بازنشستگان امروز، راهی جز همبستگی، اتحاد و ایجاد صفی متحد و یکپارچه ندارند.

این پیام کارگران شیکاگو در اول ماه می۱۸۸۶ است که: «در مقابل صفوف متحد کارگران، عمر سرمایه‌داری ابدی نیست.»

اتحاد سراسری بازنشستگان ایران ضمن حمایت از مبارزات کارگران برای دستیابی به اهداف برابری طلبانه و آزادی‌خواهانه‌ی کارگران، دست اتحاد خود را به طرف همه نیروهای مترقی دراز می کند تا مردم آسیب دیده از حاکمیت سرمایه‌، راهی فراروی خود بیابند.

کارگر متحد، همه چیز کارگر متفرق هیچ چیز

برقرار باد وحدت جهانی طبقه کارگر

برقرار باد اتحاد و همبستگی زحمت‌کشان ایران علیه بیداد

اتحاد سراسری بازنشستگان ایران

 اردیبهشت ۹۹