دلقک‌ها در گنداب حقیقت‌نما: رسوایی ژورنالیسمِ جیره‌خوارِ محور مقاومت

آذر

در میدان خونین امروز، دیگر پرده‌ای نمانده. نه از غیرت دروغین “مقاومت”، نه از نقاب براق ژورنالیست‌های نیمه‌روشنفکرِ آویزان از ریش قاتلان. جنگ، آیینه‌ای شد بی‌رحم. آیینه‌ای که هرچه در آن نگریستی، چهره‌هایی دیدی که نه اهل مقاومت بودند، نه اهل میهن. تنها بازیگرانی ابله و خائن که “دفاع از ملت” را به واژگان پوسیده‌ی بیانیه‌های حزب‌اللهی فروکاستند، همان‌هایی که امشب به “تحلیل ژئوپلتیک مقاومت” می‌پردازند، و صبح به عربده‌های ضدآزادی بدل می‌شوند.

چه جانکاه است تماشای این دسته از ژورنالیست‌های چس‌فیلی که با ادا و اطوار دون‌کیشوت‌وار، ادرار شبانه‌ی سرد خود را در جام واژه می‌ریزند و آن را جام “مقاومت فرهنگی” جا می‌زنند. عفونت فکری‌شان از کلمات می‌تراود. توهمات‌ پوکشان را با واژه‌های “استعمارستیزی” و “عدالت‌خواهی” قلابی بزک می‌کنند و پشت آن پنهان می‌شوند، بی‌آن‌که حتی لحظه‌ای طعم عدالت یا بوی خون بی‌گناه را فهمیده باشند.

اینان همان وارثان نکبت‌اند. وارثانِ آن شیادانی که از ضجه‌ی کودک غزه برای اعتبارشان مدال می‌سازندو از جنازه‌ی زن بی‌پناه سوری برای پروپاگاندا نردبان بر پا می سازند. و امروز، در برابر واقعیتِ تلخ شکست، در برابر انهدام کامل هژمونی نظامی و روانی مقاومت، شروع به ناله کرده‌اند: “چرا غرب سکوت کرده؟”، “چرا آزادی‌خواهان، اسرائیل را محکوم نمی‌کنند؟”

نه ای ابلهانِ همیشه طلبکار! غرب نه تنها سکوت نکرد، بلکه سال‌هاست فریاد آزادی‌تان را دروغ دانسته. نه به‌خاطر اسرائیل، بلکه به‌خاطر آن‌که شما هرگز آزادی‌خواه نبودید. شما عمله‌ی سرکوب بودید. مزدور ولایت‌فقیه. فاحشه‌گان قلم، که از زیر عبای تروریست‌های سپاه قدس، با افتخار می‌نوشتید.

محور مقاومت؟ امروز محور زوال است. محور فقرِ فکر، پوسیدگی ایدئولوژی، و فساد نهادینه‌شده. از حماسِ تبدیل‌شده به مزدور سپاه، تا حزب‌اللهِ تبدیل‌شده به کارتل مواد و سلاح. و در میانه‌ی این لجنزار، ژورنالیست‌هایی نشسته‌اند که نقش قورباغه‌ی فاضلاب را ایفا می‌کنند: پر

سر و صدا، بی‌اثر، و حال‌به‌هم‌زن.

کافی‌ست نگاهی بیندازیم به قلم‌های‌شان. پر از واژگان پوسیده، متورم از توهم تقابل تمدن‌ها، لبریز از نفرت و عقده‌ی تاریخی. هنوز در قرن بیست‌ویک، از صهیونیسم می‌نویسند انگار قرار است با وردهای دهه‌ی شصت، تانک‌های مرکاوا منفجر شوند. هنوز خیال می‌کنند جمله‌ای از شریعتی یا قطعه‌ای از “نهج‌البلاغه” روی توییتر، قادر است معادلات را تغییر دهد.

اما دیگر نه جوانی هست که فریب بخورد، نه مردمی که گوش بسپارند. همه چیز افشا شده: از آخور مالی سپاه گرفته تا نقش اراذل سایبری در کمپین‌های رسانه‌ای. هر واژه‌ای که از دهان‌شان بیرون می‌آید، لکه‌ی ننگی‌ست بر پیشانی روزنامه‌نگاری. هر مقاله‌ای‌شان، شبیه پخش مستقیم مراسم خاکسپاری تفکر آزاد است.

دوران شما تمام شده. نه به‌خاطر غرب، نه به‌خاطر رسانه‌های به‌قول‌تان امپریالیستی. بلکه به‌خاطر این‌که خودتان را کشتید. با دروغ، با جعل، با بی‌شرمی. در مرداب‌هایی مردید که خود با جوهرِ آلوده‌تان خلق کرده بودید.

و ما؟ ما ایستاده‌ایم. بی‌نیاز از عبای هیچ “محور”، بی‌نیاز از بوی گند شهادت‌طلبی قلابی. ما وارثان آزادی‌ایم، نه “شهدای پسا‌حقیقت”. ما با تفنگ و گلوله کار نداریم، اما بی‌رحمانه افشا می‌کنیم. و این افشاگری، همان گلوله‌ای‌ست که به پیشانی هر ژورنالیست مزدور، آرام و دقیق، می‌نشیند.

آذر

۷ژوئن ۲۰۲۵ برابر 17 خرداد 1404