بیانیه در دفاع از اعتصاب یک‌پارچه و سراسری کامیون‌داران و رانندگان

در شرایطی که نظم سرمایه‌دارانه، هر روز بیش از پیش فشار خود را بر دوش زحمت‌کشان و کارگران تحمیل می‌کند، اعتصاب سراسری و یک‌پارچه‌ی کامیون‌داران و رانندگان، پژواکی رسا از مقاومتِ سازمان‌یافته‌ی طبقاتی است؛ مقاومتی برخاسته از متن زندگی روزمره‌ی مردمانی که چرخ‌های اقتصاد را می‌گردانند اما خود در حاشیه‌ و زیر بار ستمِ مضاعف زیست می‌کنند.

فراخوان به اعتصاب سراسری در روز ۲۶ اردیبهشت‌ماه از سوی اتحادیه‌ی کامیون‌داران و رانندگان، که از  اول خرداد به اجرا گذاشته شد و تا همین لجظه به شکل موفقیت آمیز و یکپارچه ادامه دارد، حاصل پیوند میان تجربه‌ی زیسته‌ی ستم و استثمار، و تلاش آگاهانه برای همبستگی سازمان‌یافته می‌باشد

. این اتحادیه، که بر پایه‌ی شبکه‌ای از انجمن‌های صنفی در مناطق و پایانه‌های مختلف شکل گرفته، توانسته است بستری را برای بیان مطالبات مشترک، تقویت همبستگی درون‌رشته‌ای، و شکل‌گیری افق‌های مبارزاتی فراتر از منطقه و صنف فراهم آورد.

همچون اعتصاب پیشین در سال 1397 و بسیاری از اعتصاب‌ها و اعتراض‌های دیگر گروه‌های صنفی و طبقاتی و جنبشی، عکس العمل و پاسخ دستگاه حاکمه‌ی رژیم چیزی جز تهدید و ارعاب و بگیروببند و در نهایت وعده  و وعید‌های بی پایه و اساس و دروغین نبوده است..علیرغم بازداشت بیشن از 20 تن از معترضا ن و اعتصاب گران، گسترش اعتصاب به بیش از 150 شهر کشیده شده است.رانندگان و دارندگان مینی بوس، نیسان و تاکسی و اسنب نیز به طور پراکنده اعلام اعتصاب کرده‌اند.موج حمایت‌های اجتماعی از سوی صدها تشکل و انجمن و نهاد در داخل و خارج کشور از اعتصاب کامیون داران و رانندگان در جریان است..

رانندگان کامیون، چه مالک کامیون خویش باشند و چه تحت قراردادهای پیمانی و واسطه‌ای فعالیت کنند، در نظم کنونی نه به‌سان «کارآفرینان آزاد»، که به‌مثابه‌ی بخشی از طبقه‌ی کارگر عمل می‌کنند؛ کسانی که با فروش نیروی کار و زمان زیست خویش، در معرض استثمار، بی‌ثباتی، ناامنی شغلی، و فشارهای بی‌وقفه‌ی دولت و سرمایه قرار دارند. هزینه‌های سرسام‌آور سوخت، قطعات، بیمه، مالیات، عوارض و فساد نهادی، همگی به‌منزله‌ی ابزارهای غارت ساختاری علیه این نیروهای زحمتکش عمل می‌کنند.

اعتصاب کامیون‌داران، نه صرفاً پاسخی به یک یا چند مطالبه‌ی صنفی، بلکه بازتابی است از گسترش نارضایتی‌ طبقاتی و میل به سازمان‌یابی مستقل و افقی. قدرت این اعتصاب در وجه خودانگیخته‌، همبسته‌ و شورایی آن نهفته است؛ جایی که رانندگان نه از طریق نهادهای دولتی، انجمن‌های زرد، یا نمایندگان فرمایشی، بلکه از رهگذر مجامع عمومی، هماهنگی میان خطوط و پایانه‌ها، و ایجاد پیوند با دیگر بخش‌های طبقه‌ی کارگر، صدای خویش را بلند کرده‌اند.

از این منظر، چپ شورایی با تأکید بر خودسازمان‌دهی کارگران، دخالت مستقیم و آگاهانه‌ی توده‌ها در تصمیم‌گیری، و رد هرگونه واسطه‌گری بوروکراتیک، از این اعتصاب با تمام قوا دفاع می‌کند. اگر این اعتصاب بتواند، فراتر از مطالبات فوری، به ساختارهای پایدارِ شورایی و شبکه‌ای از شوراهای رانندگان، مکانیک‌ها، کارگران باربری و دیگر زحمتکشان عرصه‌ی حمل‌ونقل بدل شود، می‌تواند نقشی محوری در گسست از وضعیت موجود ایفا کند.

ما بر این باوریم که:

1. حق اعتصاب، حق پایه‌ای و غیرقابل‌سلب تمام کارگران است و سرکوب اعتصاب، حمله به بنیادهای ابتدایی آزادی و برابری است؛
2. مطالبات کامیون‌داران باید در بستر یک مبارزه‌ی طبقاتی گسترده‌تر خوانده شود و نباید به سطح چانه‌زنی‌های محدود با دولت تقلیل یابد؛
3. پیوند افقی و سراسری میان رانندگان، کارگران نفت، فولاد، معلمان، و سایر بخش‌های کارگری، زمینه‌ساز یک نیروی اجتماعی واقعی در برابر دولت و سرمایه است؛
4. انجمن‌های صنفی مستقل و هم‌پیوند درون اتحادیه‌های واقعی و مردمی، می‌توانند پایه‌ی شکل‌گیری نهادهای شورایی ریشه‌دار باشند؛
5. خودسازمان‌دهی شورایی و مجامع عمومی در جاده‌ها، پایانه‌ها و پارکینگ‌ها، باید به‌مثابه جایگزین انجمن‌های وابسته و ساختارهای دولتی تقویت شود.

از این رو، ما نه‌تنها از اعتصاب سراسری کامیون‌داران دفاع می‌کنیم، بلکه خواهان گسترش این شکل از مبارزه به سایر بخش‌های کارگری هستیم. راه رهایی، نه در توسل به دولت یا جناح‌های حاکم، بلکه در قدرت سازمان‌یافته و شورایی خود طبقه‌ی کارگر است.

زنده باد اعتصاب سراسری کامیون‌داران و رانندگان!
زنده باد همبستگی طبقاتی و اتحادیه‌های مستقل!
زنده باد خودسازمان‌دهی شورایی!

گرایش کمونیسم شورایی

اول ژوئن 2025 برابر 11 خرداد 1404