پس از سالیانی بس طولانی که رغبت و حوصله دیدن هیچ فیلمی را نداشتم ، فیلم« کیک محبوب من » را دیدم و این یادداشت،  درک و نظر من ازاین نمایش است 

«زیبایی در آن واحد هم یک ابژه است و هم وضعیتی سوبژکتیو. وقتی آن را داوری می کنیم ، شکل است و وقتی احساسش می کنیم زندگی است ( مارکس )

فیلم «کیک محبوب من »؛ هم «رهایی هنر» و هم «رهایی زندگی » است 

انسانی که در مسیر پر رنج خود، زندگی دزدی شده و به سرقت رفته  را باز می ستاند ، دست به عمل آگاهانه می زند ، شور و شعف را می آفریند و به خاستگاهی والا تر یعنی « انسان معترض»  بر می شود
اعتراضی عمیق و انسانی به «هستی»  خود و به آنچه اورا پنهان کرده است  و در محاقی از  خاموشی و فراموشی  فرو برده است
زندگی حق انسان است ، حقی که جامعه ، فرهنگ و دین از او سلب کرده است ، حتا گاه آدمی دیر به شناخت  گوهر والا و تابناک زندگی  دست می یابد اما قادر است حتا  با مرگ خود،  آن را احیاء و باز آفرینی کند ، مهم مردن نیست ، بلکه مهم آزاد کردن زندگی از اسارت  مرگ است
انسان قادر به شناخت است که این شناخت می تواند محصول هر فرایندی باشد اما این شناخت صددر صد محصول زیسته‌ی آدمی به انضمام یک منبع اگاه کننده است 
فیلم« کیک محبوب من»  رهایی انسان از بند« از خودبیگانگی» دینی و اجتماعی است  
فیلم« کیک محبوب من» نماد عمل آگاهانه است ، انسانی که دیگر به انتظار تقدیر و حوداث نمی ایستد  ، با اگاهی و اراده به  اسارت فرهنگ و دین و خانواده پایان می دهد و به میدان عمل مصرانه پای می گذارد
مرگ در این شاعرانگی سینمایی ، نیز لحظه ای کوتاه از باز پس گیری زندگی است
فیلم« کیک محبوب من»  قیام و فریادی آگاهانه علیه یک هستی« وارونه»  است ،هستی یی که انسان را از حیات محروم می کند،
فیلم ، نفی،  بی واسطه‌ی   ایدئولوژی است ،هم در فرم و هم در محتوا
فیلم کیک محبوب من ، فراروی از هژمونی فرهنگی  قدرت مسلط است
«هر هنری که نه وسیله ای برای یک هدف بلکه غایتی در خود است، محدودیتی برای اهدافش ندارد ، چرا که دائما درصدد است به سوی آن هدف نزدیک تر و نزدیک تر شود ،حال آنکه هنرهایی که وسیله ‌ی یک هدف هستند ، بیکران نیستند ، چرا که خود هدف بر آن ها یک محدودیت تحمیل می کند»