مالیات و هزینه

پولی توین بی،گاردین

«ابرثروتمندان ادعا می‌کنند که برای فرار از 'چنگ‌اندازی مالیاتی' حزب کارگر، کشور را ترک خواهند کرد. اینجا یک ایده برای جلوگیری از آن‌ها است. اگر ۱٪ ثروتمندان تهدیدات خود را عملی کنند– با کندن پرهای طلایی آن‌ها در هنگام پرواز- یک 'مالیات خروج' می‌تواند سالانه ۵۰۰ میلیون پوند درآمد[برای دولت] کسب کند ».

«چارلی مولینز، بنیان‌گذار شرکت لوله‌کشی پیملیکو، ماه گذشته با هیاهوی زیادی به اسپانیا و دبی رفت. (آیا او می‌داند که برخلاف بریتانیا، اسپانیا مالیات سالانه بر ثروت دارد؟)». عکس: ویکتوریا جونز/PA

آن‌ها می‌روند! میلیونرها به صورت انبوه در حال فرار هستند، تحت تأثیر برنامه‌های بودجه حزب کارگر. روز به روز، اندیشکده‌ها و رسانه‌های راست‌گرا دیوانه‌تر می‌شوند تا وزیر دارایی را به وحشت بیندازند. روزنامه "تایمز" هشدار می‌دهد: «تعداد میلیونرها در بریتانیا به یک پنجم کاهش خواهد یافت»، و روزنامه "تلگراف" گزارش می‌دهد: «بریتانیا شاهد بزرگترین خروج میلیونرها در جهان خواهد بود»، که به گزارش موسسه راست‌گرای "آدام اسمیت" در مورد ردیاب میلیونرها استناد می‌کند.

روز به روز، دشمن قدیمی همچنان حمله می‌کند: «طرح حزب کارگر برای تنبیه ثروتمندان در حال فروپاشی بریتانیاست»، همانطور که یکی از مفسران تلگراف گفته است. به این هجوم، شرکت‌های مدیریت ثروت هم با ارائه مدارک به نفع خود می‌پیوندند. گزارش صفحه اول تایمز، که هشدار می‌داد ثروتمندان آماده ترک بریتانیا به دلیل تهدید مالیاتی بودجه هستند، به شرکتی اشاره داشت که خدمات جابجایی به افراد با دارایی بالا ارائه می‌دهد و با افزایش ۶۹ درصدی درخواست‌ها مواجه شده است. خوب، همین طور باید باشد. صندوق ورودی من پر از هشدارهای مدیران ثروت درباره «حمله مالیاتی» حزب کارگر بر ارث است.

آیا واقعاً فرار خواهند کرد؟ تاریخ بهترین راهنماست. این تهدید قدیمی همیشه در برابر هر گونه کنترل بر ثروت فزاینده ثروتمندترین افراد در بریتانیا مطرح می‌شود، اما تحقیقات نشان می‌دهد که افراد ثروتمند به ندرت به آن عمل می‌کنند. یک گزارش از مدرسه اقتصاد لندن که در ژانویه منتشر شد با عنوان «فرار مالیاتی؟ ثروتمندترین افراد بریتانیا و وابستگی آن‌ها به مکان» قویاً نشان می‌دهد که آن‌ها هیچ جایی نمی‌روند. این گزارش که افراد در بالاترین ۱٪ را مورد بررسی قرار داد، نشان داد که هیچ‌یک واقعاً برنامه‌ای برای مهاجرت ندارند. در نهایت، بالاترین ۱٪ دلیلی برای شکایت ندارند؛ آن‌ها از سال ۲۰۱۰ به این طرف به طرز شگفت‌آوری سود کرده‌اند. کتاب لیام برن با عنوان "نابرابری ثروت" نشان می‌دهد که آن‌ها ۳۱ برابر بیشتر از سایر ۹۹٪ در سال‌های حکومت محافظه‌کاران ثروت اندوخته‌اند. در حالی که ثروتمندان ثروتمندتر شدند، دستمزدها به لحاظ واقعی ثابت مانده است.

چرا تعداد کمی از ابرثروتمندان احتمالاً بریتانیا را ترک خواهند کرد؟ پژوهش مدرسه اقتصاد لندن (LSE) نشان می‌دهد که آن‌ها به دلیل ریسک‌های شغلی، پیچیدگی‌های اداری جابجایی، آشفتگی‌های خانوادگی و وابستگی به مکان‌هایی که آن‌ها را خانه خود می‌دانند (عمدتاً منطقه 1 لندن) از این کار خودداری می‌کنند. آن‌ها به زندگی فرهنگی بی‌نظیر لندن اهمیت می‌دهند و مقاصد معاف از مالیات را به عنوان «مکان‌هایی کسل‌کننده و فاقد غنای فرهنگی» تلقی می‌کنند. جزایر کیمن نمی‌تواند با چلسی یا می‌فر رقابت کند.

شرکت مدیریت ثروت Devere Group یکی از بسیاری از نهادهایی است که در صندوق ورودی ایمیل من نظر می‌دهد؛ این شرکت ۱۰۰ هزار مشتری در سراسر جهان دارد، که بیشتر آن‌ها تبعه‌های بریتانیایی ساکن خارج از کشور هستند. من در مصاحبه‌ای برای کتابم با دیوید واکر، "دهه گمشده"، با نایجل گرین، مالک و مدیرعامل ثروتمند این شرکت، درباره سبک زندگی او صحبت کردم. او که در دبی مستقر است، گفت: «من خانه خوبی دارم، اما زیاد آنجا نیستم.» او افزود که «عمدتاً در هواپیما» زندگی می‌کند. از او پرسیدم که لذت‌های زندگی‌اش چیست؟ گاهی برای دیدن مسابقات فوتبال یا فرمول یک پرواز می‌کرد، اما هیچ سرگرمی خاصی نداشت. درباره امور خیریه که اغلب به‌عنوان توجیهی برای درآمدهای بالا مطرح می‌شود، چه نظری داشت؟ او پاسخ داد: «نه واقعاً. قبلاً برای امور خیریه ماراتن دویده‌ام.» بسیاری از کسانی که به دلیل اجتناب از مالیات از خانه‌های خود دور شده‌اند، حالتی از خساست افراطی دارند.

چارلی مولینز، بنیان‌گذار شرکت لوله‌کشی پیملیکو، ماه گذشته با هیاهوی زیادی به اسپانیا و دبی رفت. (آیا می‌داند که برخلاف بریتانیا، اسپانیا مالیات سالانه بر ثروت دارد؟) باید از گای هندز، بنیان‌گذار شرکت خصوصی "ترا فیرما"، به‌خاطر صداقتش تشکر کنیم که صادقانه اعتراف کرد فرار مالیاتی اشتباه بدی بوده است. او در سال ۲۰۰۹، زمانی که حزب کارگر نرخ مالیات بر درآمد بالا را به ۵۰ درصد افزایش داد، به گرنزی رفت که نرخ مالیات ثابت ۲۰ درصد دارد. او سال گذشته نوشت: «برای من این یک فاجعه بود.» او گفت که بدون نزدیکی به دنیای مالی، «جریان بازار را از دست دادم.»

مطالعه‌ای بر اساس سوابق HMRC که توسط آرون ادوانی، دیوید برگر و اندی سامرز انجام شد، نشان می‌دهد که پس از آخرین کاهش در معافیت‌های مالیاتی غیرمقیم‌ها (non-doms)، علیرغم تهدیدها، فقط ۵ درصد از آن‌ها کشور را ترک کردند – و کسانی که رفتند، افرادی بودند که در وهله اول کمترین مالیات را پرداخت می‌کردند. غیرمقیم‌ها که ارتباط نزدیکی با کشورهای دیگر دارند، بیشترین انعطاف‌پذیری را برای جابجایی دارند؛ ثروتمندان بریتانیایی حتی کمتر احتمال دارد که مهاجرت کنند. حتی زمانی که افراد کشور را ترک می‌کنند، راه‌هایی برای بازیابی مالیات بر سود سرمایه وجود دارد. گزارشی که این هفته توسط مرکز تحلیل مالیات منتشر شد، نشان داد که یک "مالیات خروج" که تقریباً در تمام کشورهای G7 اعمال می‌شود، می‌تواند سالانه ۵۰۰ میلیون پوند درآمد کسب کند. انتظار می‌رود که ریچل ریوز، وزیر دارایی، مالیات بر سود سرمایه را به طور قابل توجهی افزایش دهد. حتی اگر تهدید به فرار ثروتمندان به واقعیت بپیوندد، مالیات خروج می‌تواند بخشی از این درآمدها را هنگام خروج آن‌ها جبران کند.

علیرغم همه هشدارها و ترس‌افکنی‌های روزانه، ریوز به نظر نمی‌رسد که از موضع خود عقب‌نشینی کند. پافشاری بر حسابداری منطقی‌تر بدهی‌ها می‌تواند ۵۰ میلیارد پوند اضافی برای سرمایه‌گذاری در انرژی سبز، پروژه‌های مسکن و تعمیرات زیرساخت‌های فرسوده NHS فراهم کند. برای مخارج روزانه، موسسه مطالعات مالی (IFS) می‌گوید او نیاز دارد تا ۲۵ میلیارد پوند اضافی از طریق مالیات‌ها کسب کند تا از اعمال کاهش‌های ریاضتی بیشتر بر خدمات عمومی بحران‌زده که توسط جرمی هانت به جا مانده، جلوگیری کند. وقتی کی‌یر استارمر گفت که مالیات‌ها افزایش خواهد یافت و «کسانی که توانایی بیشتری دارند باید بار بیشتری را به دوش بکشند»، مردم موافقت کردند. مردم که به طرز خطرناکی ناامید شده‌اند، اکنون فکر می‌کنند ابرثروتمندان بیشتر از دولت قدرت دارند. این مسئله باید هر کسی را نگران وضعیت ناپایدار دموکراسی کند.

*پولی توینبی ستون نویس گاردین است