بهتر این است که شوراهای کارگران و مزدبگیران ضد سرمایه داری مان را ایجاد کنیم

در حین اعتصاب عمومی ، خود سازماندهی شورایی و در ادامه رهایی خود از قید و بند سیستم سرمایه داری در ایران

زنده باد برآمد جنبش کارگران و مزدبگیران صنعت نفت، پتروشیمی، هفت تپه« امروزهشتمین روز اعتصاب کارگران ومزد بگیران هفت تپه است» ودیگر کارگران و مزدبگیرانی که در اعتراضات  ضد سرمایه داری سهیم اند. تنها با تشکیل شوراهای کارگران و مزدبگیران سراسری ضد سرمایه داری می توان از بند استثمار سرمایه داران، که به عناوین مختلف واسطه هایی مثل پیمانکاران، کارهای قرارداد موقت و ... از سوی استثمارگران سرمایه دار سر راه زندگی ما سبز می شوند رها شد. همکاران عزیز، زندگی ما کارگران و مزدبگیران نه تنها در ایران، ترکیه، در خاورمیانه، در کشورهای اروپایی و سراسر جهان به وسیله کسانی سازماندهی و سازمان یابی می شود، که حاکم و مالک ابزار و وسایل تولیدی هستند، و همانطوری که همگی ما واقف هستیم، این دارایی ها و یا ابزار و وسایل تولید بوسیله ارزش اضافی که از کار اضافی ما کسب کرده اند انباشت و اندوخته شده و ارث پدری هیچ یک از این سرمایه دار ها نیست. 

همکاران و رفقای کارگر و مزدبگیر نفتگر و غیر نفتگر!

مشکلاتی که امروز همکاران کارگر و مزدبگیر قراردادی و پیمانی صنعت نفت، پتروشیمی و سایر کارخانه ها و مؤسسات درسطح جامعه ی با آن دست به گریبانند،  فقط مختص به این بخش های تولیدی مثل صنعت نفت نیست، مشکلی است سراسری، که می تواند به جایگاه کاری همه ی کارگران رسمی و دائم سرایت کرده و گریبان گیر بخش عظیمی از کارگران و مزدبگیران در سطح جامعه شود. در واقع پیمانکاران مثل قارچ همراه با سیاست های نئولیبرالیسم از زمین سرمایه داری برای لاغر تر کردن دولت رشد می کنند و سود برده و با قوانین آن زندگی می کنند. برای ریشه کن کردن این گونه سیاست های اقتصادی، سازمان هایی مثل اتحادیه های کارگری، سازمان های چونه زن و رفرمیستی و سازمان یافتگان انقلابیون حرفه ای مثل احزاب و سازمان های چپ کارآیی خود را تاریخن از دست داده اند. نتیجه این می شود که ایجاد سازمان های خود رهایی کارگران و مزدبگیران ضرورت ده چندان زیادی پیدا می کند. نباید فراموش کرد که وضعیت سیاسی و اقتصادی اکثر کارگران و مزدبگیران در ایران، که به گفته و باور تئوریسین های اقتصادی و سیاسی رژیم تورم بیش از 46 درصدی است گریبان گیر مزدبگیران شده است. اعتصابات کارگران نفت و دیگر بخش های جامعه گویای این مشکل لاینحل رژیم است. به همکاران نفت و پتروشیمی پیشنهاد می کنم که روند مبارزات چند ساله ی کارگران و مزدبگیران هفت تپه، هپکو، آذرآب و فولاد اهواز را مرور کنند، که تجربیات بسیار مهمی در نوع سازماندهی« سازماندهی شورایی و خود مدیریتی و ..» برای خود رهایی  جنبش کارگری  را با خود حمل می کنند. لازم و ضروری است که هوشیارانه به منافع کل جامعه ی کارگران و مزدبگیران نگاه کرد. همکاران عزیز اگر شما مستقیما رژیم را با ایجاد شوراهای کارگران و مزد بگیران ضد سرمایه داری، خود مدیریتی و خود رهایی  در مقابل این سیستم قرار ندهید، همانطور که حد اقل مبارزه ی دو دهه کارگران و مزدبگیران نشان داده است، مبارزات ما تغییرات ناچیزی را ایجاد خواهد کرد.  این مرحله و روند را جنبش کارگران ومزدبگیران ایران وهمچنین جنبش جهانی کارگری در عمل آزمایش کرده است. لازم و ضروری است، که ما برای خود روشن کنیم، که آیا ما حاضریم با کمی اصلاحات هزینه های زندگی خود به وضعیت موجود که چرخ اقتصادی این رژیم استثمارگر را به گردش درآورده  گردن نهیم ، در صورتیکه می دانیم این وضعیت باعث گسترش کارگران پیمانی و موقت و استثمار مضاعف از سوی پیمانکاران استخدام شده رژیم و دولت سرمایه داری وقت می شود؟ لازم است ما این موضوع را بدانیم، که در جهان سرمایه داری سیاست نئولیبرالیسم حاکم است و این روند را به هر قیمتی که شده می خواهند ادامه دهند، زیرا سیاست های اقتصادی قبلی اشان با شکست مواجه شده است. ضمنن راه نجات و برون رفت ما کارگران ومزدبگیران از بحران موجود فقط از راه اتحاد سراسری بین انسان های کارکن است که می تواند مخرج مشترکی برای اتحاد و مبارزه بین منافع کارگران و مزدبگیران ایجاد کند. خود این سیستم در شرایط کنونی حامل تناقضات و تضادهای زیادیست، از این رو نه سیاست نئولیبرالیسم و نه ادامه ی سیاست اقتصادی قبلی یعنی رقابت آزاد و این گونه باورها چه در سطح کشوری و چه در سطح جهانی نمی تواند گره کور موجود نظام سرمایه داری را باز کند. لازم به یادآوری است، که سیستم سرمایه داری جهانی موجود برای نجات خود باید سیاست نئولیبرالیسم را در سراسر جهان به مرحله ی عمل در آورد، یعنی اینکه دولت ها باید به هر قیمتی که شده باریک و باریک تر شوند، با وجود دریافت مالیات از اکثر کارگران و مزدبگیران، مسئولیت های اجتماعی را تا حد امکان از دوش دولت بردارند، خود را از سوخت و ساز جامعه ی کنار بکشند، تا حد امکان مسئولیت ها را به فرد و فرد گرایی محول کند، از هر گونه اتحاد و بین انسانها جلوگیری کند، استخدام های دائم و رسمی را به حداقل برساند،  پیمانکاران را حمایت کرده  و قرارداد های موقت را گسترش دهد. این است روند حرکت کل حاکمان جوامع سرمایه داری و نه چیز دیگری. یعنی هر دولت و یا حاکمی که بر این سیستم حکومت کند اجبارن باید به روند و سیستم سیاست نئولیبرالی جهانی گردن نهد. پس رهایی ما کارگران فقط بدست خودمان امکان پذیر است و رهایی ما زمانی ممکن است که همه  امور را خود بدست گیریم. 

زنده باد اتحاد سراسری کارگران و مزد بگیران نفتگر و غیر نفتگر در ایران

زنده باد شوراهای کارگران و مزد بگیران ضد سرمایه

29 تیرماه 1400

20.07.21

علی برومند