باز هم مسئله ی کومله و "حزب کمونیست ایران"

وقتی خیلی ها  بخصوص انقلابیون حرفه ای براین باورند که اگر قدرت را بگیرند همه چیز را به سود آنهایی که آرزویش را دارند پیش خواهند برد، وقتی مدافعین سانترالیسم دموکراسی و هیرارشی درون حزبی و سازمانی بر این باورند که دیسیپلین و سرفرود آوردن در مقابل مصوبات حزبی و سازمانی به نفع اکثریت است، وقتی که اکثریت پایه حزب و یا سازمانی مدتی طولانی به این دیکتاتوری متمرکز سر تمکین فرود می آورد، دیگر نمی توان تعجب کرد که چرا دیکتاتور های فکری و سازمانی عمرشان طولانی می شود. وضعیت بلبشو و( کی بود کی بود من نبودم ) که از سوی کادر های شناخته شده ی  حزب کمونیست ایران و همچنین از گوشه و کنار تشکیلات حزب کمونیست ایران بلند می شود، واقعا باعث تاسف است. رفقایی که مدعی مبارزات شوراهای کارگری و به قولی مدعی بخش چپ جنبش کارگری هستید چرا سالها در مقابل جناح راست درون حزب تان سکوت اختیار کردید؟، چرا زمانی که آقای حسن شمسی به نمایندگی حزب تان اگر اشتباه نکنم در 27.07.2013 در کنگره ی ملی کردستان به مماشات پرداخت و شرکت در این کنگره را مثبت قلمداد کرد اعتراض نکردید؟ عده ای از کادرهای حزب رهبری حزب را مقصر می دانند، اما همگی می دانیم که اینطور نیست، مگر کادرها و اعضای حزب حق رای ندارند؟  نباید از یاد برد که در شرایط آزاد و دموکراسی همیشه پایینی ها هستند که بالایی ها را انتخاب می کنند. در صورتی که اینطور نیست، بلکه خود شما هم بخشی از رهبری هستید، رهبری را اطرافیان ویا پایه هایی که تمکین می کنند استحکام می بخشند. و اما من جوابم به همه ی کادرها و اعضایی که معترض به بحران کنونی حزب کمونیست ایران این است، که دست همه ی کادرها، اعضا در وضعیت کنونی آغشته است و آزادی شما رفقا از این بن بست فقط باور به دموکراسی شورایی و دموکراسی مستقیم شورایی است. رفقای حزب کمونیست ایران من حدودن 7 سال پیش دل درد خودم را در زمینه ی مماشات حزب شما با بورژوازی کردستان به شرح زیر علنی کرده ام، اما عکس العملی از شما رفقا نه خوانده و نه شنیده ام. از این لحاظ و به دلیل ضرورتی که خود من بر آن باور دارم مطلب 7 سال پیش را  بنا به ضرورت زمان دوباره منتشر می کنم

مسئله ی شرکت کومله در کنگره ی ملی کردستان

13. ژوئیه 2016 shabakekar

دوستان ورفقای عزیز،  این مطلب در تاریخ 12.08.2013 منتشر شده، که با تغییرات دیکته ای دوباره منتشر می شود.
با وضعیت کنونی احزاب و سازمانها می توان از این حرکت کرد، که گرایشات کمونیستی موجود درون جنبش مبارزاتی طبقه ی کارگر با این موضوع موافقند، که راهکارها، شعارها و برنامه های راهبردی درون جنبش کمونیستی همراه با تشتت، تزلزل و نا روشنی ها یی مواجه است. اما این موضوع هنوز برای بخشی از جنبش چپ ایران از جمله کومه له سازمان حزب کمونیست ایران و حتی خود حزب به عنوان تئوریسین این سازمان روشن نیست. توضیح من بر مبنای مصاحبه ایست که رادیو پیام در تاریخ ۲۷٫۰۷٫۲۰۱۳ با آقای حسن شمسی از کمیته ی مرکزی حزب کمونیست ایران نموده است تأکید دارد. آقای شمسی بدون اینکه محتوای طبقاتی این نشست را توضیح دهند، آن را مثبت می دانند،و ادامه ی این نشست را در آینده به عنوان یک مرجع بین المللی برای مردم کردستان مثبت ارزیابی می کنند. قابل توجه اینکه آقای شمسی عمدتا منافع کارگران و زحمتکشان کردستان را در این نشست بیان کردند، در اینجا این سوال پیش می آید، که حزب کمونیست ایران به چه راهکارها و راهبرد جدیدی رسیده است، که از طبقه ی کارگر پنهان می کند. مگر منافع طبقه ی کارگر کردستان با منافع طبقاتی سایر کارگران ایران فرق دارد، و یا اینکه بورژوازی کردستان را یکی از متحدین طبقه ی کارگر میداند!. اگر چنین است چرا حزب کمونیست ایران برای طبقه ی کارگر اندیشه ی  آینده ی به قدرت رسیدن خود را علنا اعلام نمی دارد! به باور من حزب کمونیست ایران، احزاب بورژوازی موجود کردستان ترکیه، عراق، سوریه و ایران را ناسیونالیست می داند اما آنها را مرتجع و ضد انقلاب بر علیه منافع طبقاتی طبقه ی کارگر نمی داند. مشکل این حزب مثل برخی از احزاب وسازمانهای به اصطلاح کمونیستی این است، که بدون روشن نمودن محتوی طبقاتی دولت و مناسبات طبقاتی درون جامعه یعنی داربست های طبقاتی جامعه، این حزب را تشکیل داده است وبه شعار های دهن پرکن کارگری می پردازند. از سوی دیگر هر انسان انقلابی این سؤال را از اعضا و هواداران این حزب دارد، که چگونه از این حرکت غیر کارگری و آشتی طلبانه با بورژوازی سکوت را اختیار کرده اند.! من به عنوان یک فعال کارگری وکمونیست بر این باورم، که شرکت در این چنین نشست ها و کنفرانسها بر ضد منافع طبقاتی طبقه ی کارگر است، و در جهت تمکین به خواسته های بورژوازی جهانی و بورژوازی کرد عمل می کند. این کنگره هدفش در نهایت فریب طبقه ی کارگر انقلابی است. رفقا و همکاران مبارز و انقلابی، بورژوازی جهانی تاکنون توانسته صدای بزک کرده ی ضد انقلابی خودش را از بلندگوهای سازمانها و احزاب به اصطلاح کارگری که در حال پشت کردن به ما هستند، پخش و تکثیر کند، بر این اساس ما باید هوشیار باشیم. دیروز کومه له عبدالله مهتدی رفت و امروز اگر آگاهانه به اعتراض نپردازیم حزب کمونیست وسازمان او یعنی کومله،  ما را ترک خواهد کرد! کارگران انقلابی و کمونیست خواهان هیچگونه مذاکره ای با بورژوازی نیست، به جز نابودی  بورژوازی و سیستم سرمایه داری. این است پیام ما به «کنگره ی ملی کردستان». یک کارگر کمونیست هویت انترناسیونالیست کارگری را دارا است وحزب کمونیست ایران عرق کارگران کرد را. رفقا و همکاران کارگر که در بخشی از جغرافیای کره ی زمین مثل کردستان کار می کنید؟، آیا اگر قانون گذاران در سیستم استثماری سرمایه داری، کرد، ترک، عرب، بلوچ، فارس و یا بورژواهای ملیت های دیگری باشند، فکر میکنید رابطه ی کالایی، کار مزدی، ستم ملی، ستم بر زن، کار کودکان در کل روابط استثماری و بهره کشی از کار نفی و به پایان خواهد رسید؟ رفقا و همکاران عزیز سرمایه در لباس های مختلف مدتهاست که در مقابل ما به عنوان نیروی استثمارگر عمل می کند و به شکل و شمایل دیگری هم ظاهر خواهد شد، ماهم در اقصا نقاط جهان به اشکال مختلف به مبارزه و مقابله با آنها ایستاده ایم .در این رابطه یادآوری من به تعرضات طبقه ی کارگر و مزد بگیران ضد سرمایه در اسپانیا، یونان، پرتغال، ایتالیا، مصر، تونس ترکیه و… می باشد، به باور من قضیه رفرمیسم با حزب کمونیست ایران خاتمه پیدا نمی کند، بلکه در تند پیچ های مبارزاتی طبقه ی کارگر ما شاهد کجروی های دیگر سازمانها و احزاب چپی خواهیم بود، که هنوز موضع خود را با سیستم سرمایه داری در ایران وجهان روشن ننموده اند. اما گرایش انقلابی و کمونیستی طبقه ی کارگر فقط به این جنبش اعتبار می دهد، که تنها با انقلاب اجتماعی طبقه ی کارگر به وسیله ی شوراهای انقلابی آنها است، که انسانها از قید کار مزدی و همه ی ستمها آزاد و رها خواهند شد. ما در روند مبارزه ی طبقاتی خود ، با تند پیچ های مختلفی در نابودی این سیستم رو به رو خواهیم بود، که اگر در مبارزه ی خود هوشیارانه با آن برخورد نکنیم، با موانعی در رسیدن به هدف نهایی خود روبرو خواهیم شد. امروزه نشریات موجود جنبش کارگری کمونیستی، مملو از شعار های متفاوت، دهن پرکن وغالبا ذهنی است. اما این شعارها تا زمانی که محتوی دولت و مناسبات طبقاتی از یکسو وازسوی دیگر حاکمیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی حکومت آینده از سوی احزاب وسازمانهای فوق روشن نشود، شعارهای ذهنی و دهن پر کنی بیش نیستند، که فقط می تواند در به انحراف کشاندن جنبش کمونیستی کارگری عمل کنند. تا زمانی که جنبش گرایش کارگری کمونیستی ماهیت دولت و مناسبات طبقات را روشن نکرده باشد، هر طرح و تاکتیکی بی مورد و بی ربط می باشد. بد نیست که احزاب و سازمانهای موجود، نظر و موضع خود را در زمینه ی ماهیت دولت، مناسبات طبقاتی و حاکمیت سیاسی بورژوازی ارتجاعی موجود درون جامعه را روشن کنند. همچنین بد نیست که نقش حاکمیت شوراها ی انقلابی کارگران را در روند نابودی ماشین دولتی بورژوازی و مناسبات خود را در این زمینه بیان دارند. واما احزاب و سازمان های زیادی از نفی کار مزدی و لغو مالکیت خصوصی صحبت می کنند، آیا این امر مهم را با حاکمیت شورا ها ی انقلابی کارگران می خواهند عملی کند و یا با حاکمیت احزاب و…..؟
علی برومند 13.09.2020